Już  niemal tradycją stał się fakt, iż muzyka do filmów PIXARA otrzymuje nominację do Oscara. Zapoczątkował ją Randy Newman, a teraz z powodzeniem kontynuują Thomas Newman i Michael Giacchino. W owej tradycji można się doszukiwać dziwnych zależności interesów kształtujących się w swoistą teorię spisku. Sądzę jednak, że łatwiej jest stwierdzić, iż te ścieżki są po prostu dobre. Dziś już będący niemal pewnikiem wśród tegorocznych nominacji, nie tylko w kategorii muzyki filmowej, "Odlot", stanowi tego świetny dowód.

Znakomita, nietypowa animacja doczekała się równie znakomitej, choć  trzeba przyznać, wcale nie nowatorskiej muzyki. Nie stanowi to jednak wady. Giacchino świetnie wyczuł, iż klimat filmu doskonale podkreśli muzyka przywołująca na myśl lata 30. ubiegłego stulecia. Korzystając z tego tropu stworzył dwa przeurocze tematy. Pierwszy z nich, który dla wygody nazwiemy tutaj tematem przygody, to skoczna, wesoła melodia, o wyraźnie komediowym wydźwięku. W nim najsilniej odbiło się źródło muzycznych inspiracji. Drugi, temat Carla, jest pod wieloma względami ciekawszy. Pojawia się on w filmie i na ścieżce częściej. Giacchino bowiem udało się stworzyć melodię niezwykle chłonną. Nadaje się zarówno do scen pogodnych, jak i smutnych, nostalgicznych, a nawet we fragmentach pojawia się w muzyce akcji. Warto zwrócić uwagę na utwór "Married Life", gdzie temat ów prezentuje całe swe bogactwo i elastyczność.

Obydwie melodie towarzyszą widzowi i słuchaczowi cały czas, ze względu jednak na swoją lekkość nie stają się nużące, za to łatwo zapadają w pamięć. Nie znaczy to, że Giacchino nie napisał jeszcze innych, świetnych melodii. "Odlot" to ścieżka szalenie eklektyczna, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Są i dowcipne, rytmiczne utwory ("Walkin’ the House"), i pełne epickiego liryzmu muzyczne pejzaże ("Paradise Found"), kompozytor sięga po instrumenty etniczne (doskonale dopasowane do filmu "Kevin Beak’n") i oczywiście przedstawia całą paletę umiejętności konstruowania muzyki akcji.

W "Odlocie" niepokojącej, groźnej, przekształcającej się później w dynamiczne utwory akcji muzyki, jest dość dużo. Giacchino poradził sobie z nią jednak znakomicie. Uniknął, obecnego w "Rata tuju", nadmiernego Mickey-Mousingu, starając się nadać kolejnym fragmentom autonomiczny charakter. Zadbał, by w tak niewdzięcznej dla tematyki muzyce, nie zabrakło rozpoznawalnych melodii. Udaje mu się również z powodzeniem wykreować nastrój niemal grozy, jak choćby w wyróżniającym się temacie Muntza ("Canine Conundrum"), gdzie doskonale uzupełniają się frazy trąbki i fletu. Pamięta przy tym, że "Odlot" to przede wszystkim film dla dzieci, nie szarżuje więc z udanie kształtującym grozę instrumentarium, a sięga po sprawdzone przez Williamsa środki kształtujące "familijną grozę", nie popadając przy tym w przesadne naśladownictwo.

Nie mam żadnych wątpliwości, że "Odlot" to, jak na razie, najlepsza ze ścieżek Giacchino – elegancka tematycznie, pięknie zinstrumentalizowana, wielobarwna i przemyślana. Jedyny zgrzyt to znajdujące się na końcu, nie mam pojęcia dlaczego, fragmenty dźwięków z filmu. Nie ma to jednak znaczenia przy odbiorze całości. Kompozytor zadbał, by w jego pracy nie zabrakło tego wszystkiego, co stanowi siłę samego filmu: subtelnego  liryzmu, nostalgii, dowcipu i przygody, a wybrzmiewająca na końcu cudownie stylizowana piosenka "The Spirit of Adventure" wywołuje niespodziewaną żądzę przygód, a jak uczy film, wszystko może być przygodą. Muzyka Giacchino z powodzeniem o tym przypomina.