W 1996 roku grupa francuskich dokumentalistów nakręciła poświęcony owadom obraz przyrodniczy pt. "Mikrokosmos". Film ten, zaskakujący nowatorskim potraktowaniem tematu (niemal zupełny brak narratora) i przede wszystkim cudowną formą (bajeczne zdjęcia oraz śliczna muzyka) odniósł spory sukces na całym świecie. Nic dziwnego, że Francuzi postanowił niejako "pójść za ciosem" i w 2001 roku świat ujrzał kolejne ich dzieło – "Le Peuple Migrateur" (w Polsce znane jako "Makrokosmos"). Tym razem reżyser Jacques Perrin (producent i narrator Mikrokosmosu) kompletnie zmienił aktorów swojego para-dokumentu. Miejsce mikroświata owadów zajęły ptaki i ich długie wędrówki. I po raz kolejny widzowie zostali urzeczeni rewelacyjnymi zdjęciami (ach, te wspaniałe sekwencje, gdy kamera podąża w powietrzu za ptakami i te zapierające dech w piersiach krajobrazy) oraz świetnie komponującą się z nimi muzyką.

Podobnie jak w przypadku "Mikrokosmosu", także i tym razem za ścieżkę dźwiękową odpowiedzialny był rodowity Paryżanin – Bruno Coulais. Od czasu pierwszej, jakże udanej współpracy z francuskimi dokumentalistami, kompozytor ten cieszy się we francuskim (i w ogóle europejskim) kinie sporym uznaniem. Dość powiedzieć, że przed "Makrokosmosem" miał już na koncie dwie nagrody Cezara (za "Mikrokosmos" oraz "Himalaya. Dzieciństwo wodza") a w 2004 r. otrzymał trzecią za Pana od muzyki. "Le Peuple Migrateur" także był nominowany do nagrody Cezara w kategorii muzyka, ale ostatecznie jej nie zdobył. Do współpracy przy tworzeniu ścieżki dźwiękowej do filmu o migrujących ptakach Coulais zaprosił m.in. znakomitego australijskiego piosenkarza Nicka Cave'a, byłego wokalistę rockowej grupy Soft Machine – Roberta Wyatta, francuskiego artystę Gabriela Yacouba tworzącego muzykę z pogranicza rocka i folku oraz zespoły czerpiące bogato z twórczości ludowej: "A Filetta" i "Bulgarka Jr Quartette". Efekt współpracy tych osób i grup wyszedł doprawdy znakomity!

Jedną z wyróżniających cech płyty ze ścieżką dźwiękową z "Le Peuple Migrateur" jest przemieszanie utworów instrumentalnych z piosenkami. Nie ma tu jednak mowy o jakimś niedopasowaniu, o wyraźnym oderwaniu piosenek od muzyki ilustracyjnej, jak to nierzadko bywa na soundtrackach. Tutaj każdy utwór jest autorstwa (lub współautorstwa) Bruno Coulaisa, a piosenki oparte są na melodiach, które przewijają się przez cały album jako główne tematy tej kompozycji. Zresztą wiele ścieżek wymyka się prostemu podziałowi na piosenki i score, gdyż bardzo często w utworach słychać chór czy solistów śpiewających krótkie frazy w trudnym do zidentyfikowania języku, lub po prostu nucących gdzieś w tle. Ponadto całość przepełniona jest odgłosami przyrody. Głównie ptaków, ale słychać też w niektórych momentach odgłosy znad jeziora (żaby, ptaki i owady) czy szum fal. Często pojawia się też bardzo ciekawie wykorzystany dźwięk trzepotu ptasich skrzydeł. Zazwyczaj nie lubię tego typu sampli w ścieżkach dźwiękowych, ale tutaj to wszystko pasuje i wspaniale harmonizuje się z resztą.

Album otwierają dwie najlepsze piosenki filmu, z których zwłaszcza piękna ballada śpiewana przez Nicka Cave'a godna jest najwyższego uznania. Moim zdaniem "To Be By Your Side" to jedna z ładniejszych filmowych piosenek ostatnich lat i spokojnie mogłaby dostać nawet Oscara, ale cóż… Akademia woli ostatnimi czasy jakieś hip-hopowe paskudztwa. We wspomnianej piosence Cave'a oraz w kolejnych dwóch, po raz pierwszy usłyszymy melodie głównych tematów albumu. Pierwszy z nich był najczęściej ilustrującym w filmie sceny lecących ptaków. To bardzo ładna, spokojna melodia najczęściej grana przez wiolonczelę z delikatnymi dźwiękami klawiszy w tle oraz rytmicznymi uderzeniami elektronicznej perkusji i wspominanymi już odgłosami ptasich skrzydeł. W takiej aranżacji usłyszymy ją w "Vers Le Nord" czy "A Tete Barrée". Najbardziej porywające momenty tych kompozycji to jednak te, gdy nagle odzywają się męskie wokale podśpiewujące czy wręcz wykrzykujące jakieś słowa czy frazy, co nadaje owym utworom radości i dynamiki. Jeśli chodzi o tematy z piosenek Wyatta, to mi najbardziej podoba się aranżacja melodii z "The Highest Gander" na rożek angielski w nieco morriconowskim "Le Vol Des Cygnes".

Nie ma sensu opisywać wszystkich utworów i melodii z "Le Peuple Migrateur". W filmie wszystkie brzmią wspaniale i dobrze komponują się z obrazem. Na płycie kilka z nich pewnie może niespecjalnie przypaść do gustu niektórym słuchaczom, jednakże o żadnym z nich nie można napisać, iż jest "nie słuchalny" czy stanowi jakąś bezwartościową muzyczną "tapetę". Na tej płycie nudnego underscore'u właściwie nie znajdziecie.

"Le Peuple Migrateur" bez wątpienia stylowo przypomina trochę " Micorocosmos", zwłaszcza w momentach gdy pojawiają się dziecięce chórki. W moim przekonaniu jest jednak od "poprzednika" kompozycją ciekawszą, lepiej wypadającą na płycie a ponadto skierowaną do szerszej grupy odbiorców (głównie z powodu piosenek Cave'a i Wyatta). Muzyka Bruno Coulaisa ma w sobie to "coś", tę magię, piękno i harmonię, której próżno by szukać w nierzadko mocno przereklamowanych soundtrackach prosto z Hollywood. Ten score jest niesamowity, porywający i relaksujący zarazem. Słuchając go, nietrudno sobie wyobrazić, że wzlatuje się wysoko nad ziemię i szybuje wraz z wiatrem i ptakami migrującymi ku pięknym krainom. Na co jeszcze czekacie? Przyłączcie się do tej wędrówki!

P.S. W USA i Kanadzie film znany jest głównie pod tytułem "Winged Migration" – stąd powyższa okładka. Jednak poza zmiennymi tytułami w zależności od kraju (w Hiszpanii to będzie "Nómadas Del Viento", w Japonii "Wataridori") grafika jest wszędzie taka sama.