Swiss Army Man
Kompozytor: Andy Hull & Robert McDowell
Rok produkcji: 2016
Wytwórnia: Lakeshore Records
Czas trwania: 45:11 min.

Ocena redakcji:

 

Czasami pojawiają się filmy tak dziwaczne i nie dające się zaszufladkować, że jedyną szansę na satysfakcję jest kompletne zanurzenie się w ich świecie przedstawionym. Nie inaczej jest z filmem „Człowiek-scyzoryk”, który do polskich kin… nie trafił. Nie jest to biografia rapera Liroya („Scyzoryk, scyzoryk tak na mnie wołają”), ale historia rozbitka z bezludnej wyspy, który znajduje na brzegu… zwłoki, zastosowanie których godne jest szwajcarskiego wynalazku. Ta wariacka tragikomedia o samotności początkowo może wydawać się zbyt dziwaczna lub porąbana, ale potrafi poruszyć, wzruszyć, a nawet rozbawić.

 

I powiem od razu jedną rzecz: bez muzyki ten film nie byłby taki sam. Twórcy zatrudnili do tej roboty Andy’ego Hulla i Roberta McDowella – członków zespołu Manchester Orchestra, który orkiestrą nie jest (grają alternatywnego rocka) i nie wywodzi się z Manchesteru, tylko z Atlanty. Realizacja tej ścieżki dźwiękowej była nietypowa z dwóch powodów. Po pierwsze, muzyka powstawała równolegle z filmem, a po drugie twórcy mieli nie wykorzystywać żadnych instrumentów (z paroma wyjątkami) poza własnymi głosami. Brzmi jak szaleństwo? Ale efektem miało być odtworzeniem tego, co nasz bohater może usłyszeć w głowie.

 

hull-mcdowell-9826730-1590001774Sama konstrukcja utworów jest oparta na mruczeniach, różnego rodzaju „da da da da” w wykonywaniu grających główne role Paula Dano i Daniela Radcliffe’a czy klaskania. Wszystko to ma budować portret samotności człowieka, powoli tracącego kontakt z rzeczywistością. Głosy zaczynają się zlewać w jeden, niemal chóralny śpiew a capella, z którego czasem wyłuskuje się melodia. I, o dziwo, to wszystko brzmi tak pogodnie, że aż wydaje się nierealne. Powoli każde dźwięki zaczynają zmieniać klimat nawet w jednym utworze – od melancholii i smutku á la Sigur Ros (lekko przygnębiające „Hank Drinks” czy „When I Think About Mom”), przez kojące („History of the Universe”) i dynamiczne („Don’t Overthink Things”) aż po bardziej podniosłe („Talk to Her” ze szczątkową perkusją; „Don’t Tell Sarah”, gdzie pojawia się coś na kształt smyczków).

 

W uszy rzucają się też dwa fragmenty towarzyszące naszemu bohaterowi w momentach, gdy wydaje się mieć jeszcze kontakt z cywilizacją. Nucony fragment „Cotton Eye Joe”, jak i przeróbka tematu przewodniego z „Parku Jurajskiego” brzmią wręcz piorunująco, a gdy trzeba wręcz epicko. Na pewno bardziej kreatywnie niż oryginały.

 

Ale prawdziwy stan psychiczny bohatera oddają cztery piosenki wykonywane przez Paula Dano. Najpierw „Cave Ballad”, czyli pierwsze spotkanie naszego bohatera z Mannym, który mógł być szansą na wyjście z sytuacji, a okazuje się tylko trupem („Rescued,/ I thought I was rescued/But you're just a dead dude,/and I'm gonna die). Smutek i przygnębienie mieszają się z akceptacją i pogodzeniem się z beznadziejną sytuacją. „Montage” wydaje się być bardziej optymistyczna, rozklaskana i pełna energii, aczkolwiek fraza „Wszystko czego potrzebujemy to montaż” może sugerować, iż wszystko, co widzimy na ekranie jest tylko wytworem wyobraźni Hanka. Silniejszą relację protagonisty z Mannym podkreśla „River Rocket”, brzmiąca niczym mieszanka poprzednich, gdzie głosy i słowa wręcz nakładają się („Heartless/How were you heartless/I saw your sadness/And make it my own”). Ostatnią jest finałowe „A Better Way”, w której pojawia się… gitara akustyczna na podsumowanie całości.

 

Równie intrygujący jest finał, a dokładniej trzy utwory przed ostatnią piosenką, gdyż panowie zaczynają łamać regułę z początku i dopuszczają do głosu smyczki z fortepianem. Wtedy zaczynamy poznawać prawdę o Hanku oraz o tym, czego wraz z nim doświadczyliśmy. W połączeniu z wokalizami, są naprawdę mocnym uderzeniem („Don’t Tell Sarah” czy „Finale”), pokazującym przemianę naszego bohatera.

 

Początkowo „Człowiek-scyzoryk” może wydawać się zbyt dziwaczny i monotonny, a oparcie muzyki tylko na wokalu niezbyt interesujące. Ale tak naprawdę ludzki głos można wykorzystać na wiele różnych sposobów, co pokazuje to duet Hull/McDowell. Oszczędność środków dała porażający efekt, bez którego byłby to zdecydowanie bardziej depresyjny i mroczny film o człowieku, który oszalał. A tak powstało zwariowane, utrzymane w duchu niezależnym kino, pełne zaskakująco pozytywnej energii oraz kopa. To bez wątpienia jedna z najlepszych ścieżek roku 2016. 4,5 nutki dla całości.

Autor recenzji: Radosław Ostrowski
  • 1. Intro Song – Paul Dano
  • 2. Where Did You Came From? – Paul Dano
  • 3. Cave Ballad – Paul Dano
  • 4. Hank Drinks
  • 5. History of The Universe – Daniel Radcliffe
  • 6. Fetishes – Daniel Radcliffe
  • 7. When I Think About Mom – Paul Dano & Daniel Radcliffe
  • 8. Don’t Overthink Things
  • 9. Loved Back to Live
  • 10. Cotton Eye Joe – Daniel Radcliffe
  • 11. Jurassic Park – Daniel Radcliffe
  • 12. Talk To Her – Paul Dano & Daniel Radcliffe
  • 13. Love Love (Manny’s Song) – Daniel Radcliffe
  • 14. Montage – Paul Dano & Daniel Radcliffe
  • 15. Underwater
  • 16. River Rocket – Paul Dano & Daniel Radcliffe
  • 17. Liar
  • 18. The Big Raccon
  • 19. Treetops – Daniel Radcliffe
  • 20. Goodbye/Hello – Paul Dano & Daniel Radcliffe
  • 21. Don’t Tell Sarah
  • 22. Run Down The Mountain
  • 23. Finale
  • 24. A Better Way – Paul Dano
4
Sending
Ocena czytelników:
4 (2 głosów)

0 komentarzy

Wyślij komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Asian X.T.C

Asian X.T.C

Rocznie na całym świecie powstaje mnóstwo filmów i nie mniej ścieżek dźwiękowych jest wydawanych na płytach. Zapoznawanie się z nimi wszystkimi jest z oczywistych powodów niemożliwe, dlatego nikt tak naprawdę nie wie ile arcydzieł i naprawdę świetnych ścieżek...

„Anna” i wampir

„Anna” i wampir

„Wampir z Zagłębia” – to jedna z najgłośniejszych spraw kryminalnych PRL-u lat 70. Niby schwytano sprawcę i skazano go na śmierć, ale po wielu latach pojawiły się wątpliwości, co pokazały publikowane później reportaże czy nakręcony w 2016 roku film „Jestem mordercą”....

Bullitt

Bullitt

There are bad cops and there are good cops – and then there’s Bullitt Ten tagline mówi chyba wszystko o klasyce kina policyjnego przełomu lat 60. i 70. Film Petera Yatesa opowiada o poruczniku policji z San Francisco (legendarny Steve McQueen), który ma zadanie...