Seven Days

 

Nie, to nie jest kryptoreklama popularnej marki rogalików, ale zapowiedź prawdziwego, rasowego horroru i oprawy muzycznej do tegoż.

 

Day 1

 

Nie od dziś wiadomo, że horror nie jest wyłącznie domeną Zachodu. Szczególnie kultura japońska jest pod tym względem bogata i ma się bardzo dobrze, także filmowo. Potwierdza to, trwająca od wielu lat moda na tamtejsze straszaki, o mokrych, milczących i ciemnowłosych niewiastach, zapoczątkowana przez „Ringu” Hideo Nakaty. Oparta na powieści Koji Suzukiego historia, o tajemniczym nagraniu wideo, które po siedmiu dniach niesie śmierć każdemu, kto je obejrzy, stała się wielkim sukcesem nie tylko w Kraju Kwitnącej Wiśni, ale i na świecie. Na amerykańską odpowiedź nie trzeba było długo czekać, a wystosowało ją, należące do Stevena Spielberga, studio Dreamworks.

 

Amerykański remake japońskiego horroru? Choć słowa te same w sobie mogą straszyć, to jednak nową wersję „Kręgu” można uznać za naprawdę udaną. Odpowiedzialny za reżyserię, znany dzięki cyklowi „Piraci z Karaibów”, Gore Verbinski odwalił kawał dobrej roboty, tworząc własną, przerażającą i pozbawioną nadmiernego epatowania przemocą wizję, która wcale nie ustępuje oryginałowi – tak, jak i on okazała się zresztą sukcesem. Świetny wynik kasowy, jak i uznanie krytyków zadecydowały o nakręceniu sequela. I choć zaangażowano doń samego Nakatę, to drugi „Krąg” niestety nie zachwyca, ani nie straszy już tak mocno. Podobnież zresztą, jak i kontynuacje japońskiego „Ringu”, które lepiej sobie darować.

 

Day 2

 

W sumie ciężko znaleźć coś pozytywnego w sequelu remake’u. Jedynie muzyka trzyma weń ten sam, równie wysoki poziom. A trzeba przyznać, że ilustracja do obu odsłon „The Ring” jest niepokojąca i zakręcona, niczym zawartość przeklętego VHS-a. Muzykę do pierwszej części skomponował Hans Zimmer, zaś Henning Lohner i wiolonczelista Martin Tillman jedynie go wspomagali. Przy drugiej części role odwróciły się, choć tam gros partytury oparto o już istniejące tematy i materiał Zimmera z pierwszego filmu.

 

Day 3

 

Soundtrack do pierwszej części nigdy nie został wydany – po internecie krąży jedynie promocyjny bootleg z ośmioma ścieżkami. Jak on się prezentuje trudno mi jednak ocenić, gdyż kontakt z osobami, które ponoć go słuchały, urywał się zawsze mniej więcej po tygodniu. Zamiast zawracać sobie nim głowę, skoncentrujmy się więc na oficjalnym wydaniu. Zimmer już od dawna twierdził, że materiału muzycznego z pierwszego filmu jest stanowczo za mało, by zasługiwał na osobne wydanie. Dlatego też album ten jest połączeniem ilustracji do obu części. Niestety, nie zadbano w nim o dokładną informację na temat muzyki – książeczka milczy na temat tego, które utwory są z której części i kto za dany kawałek odpowiada. Można się jedynie domyślać, iż pierwsze utwory są autorstwa Zimmera i pochodzą z pierwszego filmu. Zamiast jednak dokładnie analizować, kto i za co jest odpowiedzialny (tu na ratunek przychodzi dopiero strona Remote Control Productions), lepiej skoncentrować się na samej muzyce.

 

Day 4

 

Już trzy dni zajęło mi wyjaśnianie tej całej, technicznej otoczki, a nie uwzględniłem przy tym najważniejszej rzeczy: jaka jest w ogóle sama muzyka? Cóż, na pewno nie jest to soundtrack dla tych, którzy widząc nazwisko Zimmera na okładce, oczekują od razu rozbuchanych, chwytliwych tematów i mnóstwa zabawy. Kompozytor podszedł bardzo poważnie do pierwszej w karierze ilustracji grozy i największy nacisk postawił na odpowiednie dla tego gatunku brzmienie. Album ten do łatwych więc nie należy, choć jednocześnie zalicza się do ciekawszych i inteligentniejszych pozycji w dyskografii Niemca. Cała ścieżka, pomijając symboliczną elektronikę w tle, ma bardzo klasyczne brzmienie, oparte w dużej mierze o instrumenty smyczkowe, połączone z fortepianem i czelestą. Słychać, że spory wpływ na ostateczny kształt tej muzyki miała twórczość estońskiego kompozytora, Avro Pärta („Fratres”), chociaż miejscami można też usłyszeć inspirację „Suspirią” grupy Goblin („The Well” od 6 do 7 minuty, oraz „Before You Die You See The Ring" od 1:35 minuty). Tym samym score ten różni się diametralnie od mocno ambientowej, japońskiej ścieżki dźwiękowej, autorstwa Kenji Kawaia („Ghost In the Shell”, „Sky Crawlers”). Zresztą Kawai pochwalił w jednym z wywiadów, obrane przez Zimmera i spółkę podejście do tej ilustracji.

 

Day 5

 

Na pewno jednym z lepszych utworów jest, otwierający płytę, ponad 11-minutowy „The Well”. To w sumie wizytówka całej muzyki – posiada bowiem wszystko, co w niej najlepsze. Szczególne wrażenie wywiera pięknie zagrany temat na pianinie i – z początku zawodzące, a pod koniec wreszcie agresywne – smyczki. Równie dobrze prezentuje się drugie i niewiele krótsze „Before You Die You See The Ring”. Na specjalną uwagę zasługuje też niezwykle przejmujące „The Ferry”, z przepięknym i jakże smutnym dźwiękiem wiolonczeli. Takie przygnębiające brzmienie dominuje zresztą na płycie, idealnie oddając charakter obu filmów, który udziela się również słuchaczowi – czujemy niesamowity, przepełniony niepokojem i smutkiem klimat.

 

Naturalnie sporo jest tu też underscore’u, przez co niektóre fragmenty po oderwaniu od obrazu robią się mało atrakcyjne i/lub męczące. Tym razem, Zimmer zapomniał bowiem na moment o swoich skłonnościach do epickiego efekciarstwa i skoncentrował się w 100% na roli muzyki w filmie. A ta sprawuje się w nim wyśmienicie, przy czym – w przeciwieństwie do choćby „Kodu Da Vinci”, czy „Incepcji” – nie przytłacza scen swym rozmachem i nie wylewa się z każdego kadru. Przeciwnie – mamy tu często długie minuty ciszy i wytchnienia.

 

Day 6

 

Na odrębną uwagę zasługują cztery ostatnie utwory na płycie, będące remixami wszystkich tematów. Powszechnie uważa się, że odpowiedzialny jest za nie Martin Tillman (choć pewnikiem ktoś mu w tym pomógł…) i są one najbardziej kontrowersyjnym elementem tego wydawnictwa (choć może nie aż tak, jak te z ostatnich „Piratów…”). Nie są to co prawda fragmenty złe same w sobie, a nawet i stylistycznie nie odbiegają specjalnie od reszty albumu, niemniej jednak spokojnie mogłoby ich tu nie być – płyta z pewnością zyskałaby wtedy na spójności.

 

Day 7

 

Te dwie, scalone w jedno ilustracje, to generalnie bardzo ciekawa i niebanalna pozycja, nie tylko względem dorobku kompozytora. Zimmer po raz kolejny udowodnił, jak wszechstronnym i niebanalnym twórcą jest, a przy tym pokazał, iż żaden gatunek nie jest mu straszny. „The Ring/The Ring Two”, to co prawda muzyka ciężka i trudna, ale przy tym piękna, dojrzała, z masą świetnych brzmień i liryką o niepowtarzalnym, dusznym klimacie. Polecam ją więc nie tylko fanom horrorów, ale w ogóle miłośnikom dobrej, ambitnej… zaraz, co to? Dziwne, mógłbym przysiąc, że wyłączyłem telewizor…