Chyba nikt nigdy nie przypuszczał, że w filmie spod znaku Jerry’ego Bruckheimera jakikolwiek kompozytor kiedykolwiek zdoła wyplątać się z sieci destrukcyjnie wpływających na muzykę filmową trendów, jakie od kilku, może nawet kilkunastu, lat dominują w kinie akcji. W przypadku "Księcia Persji" również nie można było uciec od rockowo-popowego, nieco męczącego brzmienia, plastiku i niezbyt wyszukanego patosu. Zgubna była wiara w przygodową partyturę pokroju "Sinbada: Legendy Siedmiu Mórz" czy kompozycję przepełnioną duchem wschodniej legendy niczym "Szeherezada" Rimskiego-Korsakova. Mimo to Anglikowi – jako twórcy piszącemu zwykle na przyzwoitym poziomie – udało się przemycić tu choć trochę epiki i muzykę, wydawałoby się odstraszającą już w samej formule, uczynić przystępną, a nawet miejscami przynoszącą więcej niż tylko jednorazową, przelotną przyjemność.

Harry Gregson-Williams zaserwował nam w "Księciu…" zestaw swoich stałych brzmień oraz zabiegów ilustracyjnych, jakie uskuteczniał w tego typu produkcjach od czasu słynnego "Królestwa Niebieskiego". Mamy tu więc typową dla kompozytora harmonię, charakterystyczną, pulsującą elektronikę, "narowistą" elektryczną wiolonczelę, a także specyficznie ukształtowany chór, który był przecież głównym sprawcą sukcesu ścieżki do filmu Ridley’a Scotta. Na gruncie muzyki akcji artysta ponownie obszernie używa techniki ostinatowej, z szerokim wykorzystaniem sekcji smyczkowej jako nośnika napięcia i wszechobecnymi rajdami instrumentów po skali arabskiej. Trzeba jednak przyznać, że w tej kategorii "Prince of Persia" nieco przewyższa takie prace, jak "The Chronicles of Narnia: Prince Caspian" czy "Kingdom of Heaven", głównie dzięki większej różnorodności powielanych motywów na przestrzeni całych utworów oraz bogatszej warstwie perkusyjnej. Szczególnie dobrze prezentuje się "Raid On Alamut" – impresyjnie zorganizowany strukturalnie i gdzieniegdzie efektowny brzmieniowo (widać "rajdy" wychodzą Gregsonowi najlepiej – "Raid On The Castle" z "Narnii 2" też był najciekawszy) . Wątpliwe jest zatem, aby HGW mógł osiągnąć jeszcze coś więcej w ramach takiej koncepcji muzyki akcji. Dalej jest już tylko John Powell, z którym zresztą słuchacz może mieć w paru momentach sporo skojarzeń, zwłaszcza w dowcipnym "Ostrich Race" – swoją drogą chyba najprzyjemniejszym utworze na płycie, gdzie pochody gamowe na smyczkach w towarzystwie fletów, łączące repryzy tematu, ewidentnie wskazują na ww twórcę.

Tematyka zawsze powinna być najmocniejszym punktem każdej przygodowej partytury. W innych gatunkach "srebrnoekranowych" kompozytor może ratować się klimatem, pomysłami instrumentacyjnymi lub po prostu oryginalną interpretacją dzieła filmowego, ale w tym kinie inaczej ciężko jest wywrzeć duże wrażenie na odbiorcy. W swojej najnowszej pracy Harry Gregson-Williams odniósł umiarkowany sukces tematyczny. Temat główny, słyszany po raz pierwszy w rozwijającej się niczym "The Wheat" z "Gladiatora" suicie "The Prince of Persia", choć posiadający przyjemne, arabskie rysy, w perspektywie całej partytury nie zwraca na siebie większej uwagi i nie pozostawia trwałego śladu emocjonalnego w sferze pamięci muzycznej. Podobnie sprawa ma się z szalenie sztampowym tematem heroicznym, tak na marginesie posiadającym charakterystyczną dla Anglika jedną opóźnioną nutę (np. "X-Men Origins: Wolverine", "Shrek Forever"). Słychać w nim niestety donośne wycie potępionego ducha RCP. Nie niesie ze sobą zupełnie nic nadprzeciętnego. W związku z tym doszło do ciekawej sytuacji, w której to tematy i motywy poboczne dostarczają najwięcej rozrywki, np. melodia ze wspomnianego "Ostrich Race", iście morriconowski motyw Hassasinów, piękny motyw chóru w "The Prince of Persia" czy niektóre fragmenty "Raid On Alamut".

W ostatecznym rozrachunku na pewno nie można powiedzieć, że Harry Gregson-Williams zawiódł oczekiwania słuchaczy, w większości kierujących się chyba w stronę drugiego "Królestwa Niebieskiego", bo przecież wszystko to, co kompozytor wykształcił na jego gruncie i następnie rozwinął w obu "Narniach" i "Wolverinie", można znaleźć w "Prince of Persia: The Sands of Time", tylko z bogatszą instrumentacją, ale tego raczej nikt nie ma mu za złe. Oczywiście mimo pewnej dozy magii, nowoczesnej epickości oraz melodycznych czy orkiestracyjnych słodyczy, których smakowanie w odpowiednich miejscach zależy od indywidualnych preferencji, partytura ta pozostaje jedynie poprawną, niczym nie zaskakującą ilustracją. Miejmy więc nadzieję, że jest ona ładnym zwieńczeniem powstałej przed laty i już doszczętnie wyczerpanej idei kompozytorskiej, a nie tylko przejściowym krokiem w jej rozwoju, gdyż Anglika stać na bardziej błyskotliwe myśli twórcze.