Ang Lee, jak mało który reżyser, dba o warstwę muzyczną swoich filmów. „Rozważna i romantyczna”, „Przyczajony tygrys, ukryty smok”, „Tajemnica Brokeback Mountain” oraz „Ostrożnie, pożądanie” to nie tylko odnoszące sukcesy na całym świecie obrazy, ale także wspaniałe, dopracowane ścieżki dźwiękowe. Dlatego „Życie Pi” od początku wzbudzało emocje miłośników muzyki filmowej. W dodatku Lee ekranizował materiał wręcz wymarzony dla każdego kompozytora – hinduski chłopiec, tygrys, ocean, czyli minimum dialogów, maksimum ciszy, a do tego ciekawe kulturowe smaczki. Pytanie brzmiało tylko, kto dostąpi zaszczytu współpracy z tajwańskim mistrzem.

Wybór padł na Mychaela Dannę, co w pierwszej chwili zaskakuje. Cokolwiek by o tym twórcy nie mówić, nie jest on najgrubszą z ryb pływających współcześnie w stawie muzyki filmowej. Konsekwentnie pomijany przy najważniejszych nagrodach filmowych, dryfował blisko głównego nurtu amerykańskiego kina, ale wciąż na uboczu. Jako Kanadyjczyk silnie związał się z rodzimym kinem, zaś o sukcesie na miarę swojego rodaka, Howarda Shore’a mógł tylko pomarzyć. W tym wypadku jednak trudno przecenić jego narodowość. Autor powieściowego pierwowzoru również pochodzi z Kanady i w tym kraju ostatecznie osiada jego główny bohater. Do tego żona Danny jest Hinduską. Trudno dziś domyślać się, co ostatecznie przesądziło o wyborze właśnie tego kompozytora, lecz kwestie osobisto-geograficzne z pewnością nie były tu bez znaczenia.

Danna w pracy nad „Życiem Pi” musiał się jednak wznieść ponad swoje zachodnie korzenie. Nie zapomnieć o nich, lecz niejako mając je wciąż w polu widzenia, rozszerzyć muzyczne spojrzenie. Film Anga Lee jest bowiem kulturowo-ideową mozaiką. Płynnie łączy w sobie europejskość i azjatyckość, do tego dochodzi religijny ekumenizm, sięganie głęboko w świat zwierząt, wreszcie ociera się o sprawy ostateczne – próba dotarcia do Boga i istoty człowieczeństwa. Jak coś takiego uchwycić w muzyce? Mychael Danna przygotował inspirującą propozycję.

Jego ścieżka dźwiękowa jest przede wszystkim szalenie eklektyczna. W pierwszej chwili uwodzi typowo hinduskim brzmieniem, ale nie w nowoczesnym, dynamicznym sensie, jaki prezentowany był w „Slumdog Millionaire” i „Hotelu Marigold”. Kanadyjczyk wydobywa raczej jego ciepłą melodyjność, pełną uczucia duchowość. Płynnie wzbogaca ten element wyraźnie francuskimi akcentami. Związane jest to z imieniem głównego bohatera (Pi to skrót od Piscine Molitor, czyli nazwy basenu w Paryżu) oraz faktu, iż wyspa Pondicherry, na której mieszka, była kolonią francuską. Po skonstruowaniu z tych elementów podstawy pierwszej części ścieżki dźwiękowej, wznosi elegancki dach w postaci bardzo amerykańskiego tematu głównego. To łagodna, dostojna melodia, o odpowiednio epickim rozmachu. W sam raz dla tego rodzaju opowieści. Danna powraca do niej wielokrotnie, ale oszczędnie, dzięki temu zapewnia filmowi muzyczną wizytówkę, a zarazem nie staje się jej niewolnikiem.

Gdy Pi opuszcza Indie i w rezultacie ląduje na szalupie sam na sam z tygrysem bengalskim (o wdzięcznym imieniu Richard Parker), muzyka dyskretnie się zmienia. Staje się mniej tematyczno-narracyjna, swobodnie natomiast przepływa w stronę ambientu. Danna bezbłędnie wyczuwa, że obraz zaczyna umykać konwencjom i staje się specyficzną fabułą bez fabuły, muzyka więc ucieka od melodii ku oceanowi dźwięków, trudniejszemu do uchwycenia, ale nie mniej intrygującemu. Kompozytor nie odrzuca zarazem możliwości, jakie dają tradycyjne tematy. Gdy akcja przyspiesza lub wydarzenia nabierają szczególnego znaczenia, powracają bardziej konwencjonalne rozwiązania. Instrumenty perkusyjne wzmacniają dynamizm, zaś prowadzone melodie podkreślają więź z bohaterem.

Chociaż Kanadyjczyk wykazuje się ilustracyjną pomysłowością i inteligentnie nawiązuje zarówno do filmowych wydarzeń, jak i struktury narracji, parokrotnie pozwala sobie na pójście na łatwiznę i niepotrzebnie sięga po style wypracowane przez kolegów po fachu. Banałem jest korzystanie z epickich partii chóralnych, gdy mowa jest o Bogu. Są one miejscami urzekające, często jednak przywołują w pamięci „Władcę Pierścieni” Howarda Shore’a i sprawiają wrażenie pięknego prostactwa. Co ciekawe, niektóre momenty przywodzą na myśl „Sekret Księgi z Kells” („Set Your House in Order”), a często z niektórych dźwięków wychyla się Thomas Newman („Flying Fish”, „Pi and Richard Parker”). Czy to przeszkadza? Mniej po obejrzeniu filmu, gdy poszczególne pomysły bardziej wiąże się z obrazem niż pracami innych kompozytorów. Wskazuje jednak na pewne granice pomysłowości, których Danna nie potrafi przeskoczyć.

Obejrzenie filmu z pewnością pomaga życzliwej spojrzeć na pracę Kanadyjczyka. Przede wszystkim tłumaczy on szczególny rozwój muzyki na przestrzeni całego krążka, a poza tym uruchamia dodatkowe skojarzenia i konteksty, które przy wyłącznie samodzielnym odsłuchu mogą umknąć. Ang Lee znowu wykazał się olbrzymim muzycznym wyczuciem. Wydatnie eksponuje ścieżkę dźwiękową w pojedynczych scenach i całych sekwencjach. W niektórych momentach obraz wraz z muzyką tworzą prawdziwą magię, której nigdy nie udałoby się osiągnąć tym elementom samodzielnie. Sztandarowym przykładem jest tu scena, gdy Pi zagląda w oczy tygrysa i widzi tam cały podwodny wszechświat, a z głośników płynie niemal mistyczne „Tiger Vision”. Efekt jest zachwycający.

Na tyle zachwycający, że Amerykańska Akademia Filmowa uhonorowała Mychaela Dannę pierwszą w jego karierze nominacją do Oscara (a ściślej dwoma, doceniono również piosenkę „Pi’s Lullaby”, która towarzyszy napisom początkowym), a Stowarzyszenie Dziennikarzy Akredytowanych w Hollywood przyznało kompozytorowi Złoty Glob. Nie ma w tych honorach cienia przesady. Nie do końca można to docenić sięgając po samą płytę. Jest standardowo nieco za długa i ma utwory całkowicie zbędne, lecz dodanie obrazu tworzy zupełnie nowy wymiar odbioru. „Życie Pi” jest oczywiście fantastyczne wizualnie, inspirujące intelektualnie i poruszające emocjonalnie, ale przede wszystkim to film z duszą, która byłaby niepełna, gdyby nie muzyka Mychaela Danny. Bez niej, zagubieni na oceanie Pi i Richard Parker czuliby się pewnie znacznie bardziej samotni.