Film „Ostatni samuraj” opowiada historię amerykańskiego weterana Wojny Secesyjnej, kapitana Nathana Algrena (Tom Cruise), który dręczony przez koszmary spowodowane przeżyciami wojennymi, przyjmuje propozycję udania się do Japonii – kraju stojącego przed trudnym zadaniem modernizacji. Erę mieczy samurajskich mają zastąpić karabiny ryglowe oraz kartaczownice Gatlinga, a tradycyjne kimono zostaje wyparte przez zachodni garnitur. Hans Zimmer, korzystając ze swojego doświadczenia przy produkcji wielkich fresków o tematyce historycznej, bez problemu wprowadza nas w klimat XIX-wiecznej Japonii za pomocą swej ilustracji.

Muzyka Niemca jest specyficzna i zapewne nie każdemu może przypaść do gustu. Bazując na tematyce filmu, Zimmer zastosował w swoich utworach charakterystyczne dźwięki, które występują w muzyce japońskiej. Mamy potężne brzmienie bębnów taiko (,,Spectres In The Fog”, ,,Ronin”), jak i cichą, melodyjną grę harfy i fletu shakuhachi (,,The Hard Teacher”). Jeżeli zaakceptujemy te rozwiązania proponowane przez kompozytora, dalsze słuchanie albumu będzie dla nas tylko i wyłącznie przyjemnością. Jeśli nie, będziemy nim po prostu znudzeni, gdyż dźwięki, o których napisałem wyżej powtarzają się praktycznie przez całą płytę. Dlatego chciałbym skupić się na utworach, które szczególnie zapadły mi w pamięć.

Pierwszym z nich jest długi, trwający ponad osiem minut ,,The Way of Life”, który wprowadza nas w świat samurajów – świat honoru, oddania, strachu przed pohańbieniem. W filmie muzyka obrazuje scenę medytacji w rodzinnej wiosce Katsumoto (Ken Watanabe). Można odnieść wrażenie, że oddaje ona myśli przywódcy legendarnych wojowników – jego troski, zmartwienia z powodu rygorystycznych zmian zachodzących w kraju, któremu służy całym sercem. W budowaniu nastroju medytacji niezwykle pomaga dźwięk skrzypiec, które w ręku Craiga'a Eastmana brzmią rewelacyjne, oraz delikatna gra fletu shakuhachi. Utwór rozpoczyna się dość spokojną melodią, która następnie przechodzi w głośniejsze nuty, co wprowadza ciekawą dysharmonię do tego, co wcześniej usłyszeliśmy.

Podobnie jak w „Gladiatorze” czy „Cienkiej Czerwonej Linii” Zimmer doskonale daje sobie radę z tworzeniem nut do scen bitewnych. Utwory „Red Warrior” oraz „The Way of Sword” są małymi arcydziełami. Pierwszy z nich ilustruje moment zaprezentowania się w pełnym rynsztunku bojowym kpt. Algrena swoim braciom-samurajom, co wywołuje okrzyk radości. Napięcie powoli wzrasta i za moment słychać głośny chór Navajo, którzy wzywają nas do bitwy. Ich głosy obrazują ducha waleczności samurajów oraz ich pogardy wobec nadchodzącej śmierci. W ostatecznym starciu, które następuje pomiędzy wojskami rządowymi i zbuntowanymi samurajami pod wodzą Katsumoto i Algrena, czuć ten utwór w każdej jej sekundzie, każdym dźwięku.

Są takie momenty, w których szturmujący żołnierzy cesarskich wojownicy stają się niemalże namacalni. W całym utworze, który jest bardzo dynamiczny pojawia się jednak również spokojniejszy moment. Wtedy akcja w filmie zwalnia i kamera ukazuje okropieństwo wojny, upadających żołnierzy i samurajów – szczególnie bliskich Algrenowi. Ich samobójczą szarżę na działa Gatlinga przedstawia „The Way of Sword”, w którym głośne brzmienie bębnów zostaje nagle przerwane, a następnie zastąpione podniosłą i rzewną grą skrzypiec. Utwór ten jest idealnie wkomponowany w to, co się dzieje na ekranie: upadające konie, rozszarpywani przez kule samuraje, konający Katsumoto oraz rozpacz japońskiego oficera, który bezradnie patrzy na rzeź rodaków z oddali. Całość dopełnia delikatny pogłos serii karabinów maszynowych…

Na koniec chciałbym jeszcze wspomnieć o moim ulubionym utworze na płycie, jakim jest „A Hard Teacher”. Utwór ten jest najbardziej refleksyjnym momentem całej kompozycji. Ilustruje on sceny, w których główny bohater uczy się żyć w świecie diametralnie różnym od tego, jakiego dotychczas doświadczył. Odnajduje on w nim spokój, którego nie zaznał od bardzo dawna. Fascynują go spotkani przez niego Japończycy, których opisuje słowami: ,,intrygujący ludzie, od chwili przebudzenia zajmują się doskonaleniem wszystkiego, co robią”.

Nie będę ukrywał, że „Ostatni samuraj” to pod względem skomponowanej do niego muzyki przez Hansa Zimmera jedna z moich ulubionych ścieżek dźwiękowych. Każdego razu, gdy pragnę się zrelaksować puszczam na starym odtwarzaczu cd tenże album. Dla każdego miłośnika muzyki Zimmera oraz klimatu kwitnącej wiśni jest to pozycja obowiązkowa!