Wydawałoby się, że realizacja filmów animowanych za pomocą marionetek, kukiełek i ręcznie wykonanych dekoracji to przeżytek, wymagający czasu oraz środków finansowych. Niemniej jednak takie filmy powstają i są w stanie skupić uwagę widzów na całym świecie. Tak robi studio Laika odpowiedzialna za „Koralinę i tajemnicze drzwi”, „ParaNormana” i „Pudłaki”. Tym razem postanowili zaprosić nas do dawnej Japonii, gdzie przebywa niejaki Kubo. Chłopiec musi zmierzyć się ze swoim dziadkiem – Księżycowym Królem, który chce ukraść jego jedyne oko. O tym w skrócie opowiada najnowsze dzieło studia, czyli „Kubo i dwie strony” – bajka pełna czarów, piękna, ale też nie bojąca się przemocy i dotykania tak ciężkich wątków jak zemsta, wybaczenie, w pełni oddając przy tym ducha Japonii.

Do tego potrzebny był też odpowiedni kompozytor, który dobrze wszedłby w buty Azjaty. Wybór padł na Dario Marianelliego, który pracował przy poprzednim dziele studia, czyli „Pudłakach”. I wydawałoby się, że włoski maestro stworzy coś, czym kompletnie zaskoczy swoich fanów, jak i osoby oczekujące czegoś więcej, niż dźwiękowego mariażu Wschodu z Zachodem. Niestety „Kubo…” na tym polu kompletnie zawodzi.

Nie zrozumcie mnie źle, to ładna muzyka, wykonana przez zawodowca, świetna warsztatowo i dobrze odnajdująca się na ekranie, jednak mało angażująca emocjonalnie. Z bohaterów tak naprawdę tylko Kubo dostaje swój temat – prowadzony przez śliczne smyczki, okraszony melancholijnym smutkiem (56 sekunda „The Impossible Waves” czy „Rebirth”). Motyw ten ma też swoją bardziej heroiczną wersję, przewijającą się w scenach akcji („Above and Below”). Najważniejszym tutaj instrumentem jest shimselen (gitara brzmiąca jak banjo), dzięki któremu Kubo ożywia papier, tworząc niesamowite i piękne opowieści. Jego obecność mocno ubarwia ten świat, dodaje kompozycji sznytu (bajkowe „Kubo Goes to Town” ze świetnie brzmiącymi fletami oraz perkusjonaliami). Popis umiejętności chłopca jest obecny choćby w szybkim „Story Time” czy lotnym „Origami Birds”.

Maestro dzieli muzykę na dwie przegródki. Pierwsza to stonowana liryka. Kompozycje te opisują silną tęsknotę chłopca za zmarłym ojcem – wielkim wojownikiem – i wspomnienia historii rodziców chłopca. Utwory te są bardzo wyciszone, oparte głównie na fletach i delikatnych dźwiękach harfy („Ancestors”) czy też chwytliwych (w zamierzeniu) smyczkach („Monkey’s Story”, podniosłe „Hanzo’s Fortress”).

Drugi zbiór to action score, gdzie nie brakuje miejsca dla mocnych dęciaków, szybkich i/lub niemal wyjętych z horroru smyczków („Meet the Sisters!”), niezapomnianego fletu shakuhachi oraz perkusyjnych uderzeń („The Giant Skeleton”), dzięki którym dostajemy prawdziwego zawrotu głowy. Niby nic, czego nie słyszeliśmy ostatnio w mainstreamie, w dodatku rozpisane na jedno kopyto, ale skutecznie podnosi napięcie i jest pełne bogatych ozdobników, co najbardziej słychać w „Showdown with Grandfather”.

Na sam koniec dostajemy nieśmiertelny przebój George’a Harrisona „While My Guitar Gently Weeps”. Piosenka ta została jednak na nowo zaaranżowana – wpleciono między innymi całe japońskie instrumentarium, przez co brzmi autentycznie świeżo. Dodatkowo śpiewa ją Regina Spektor, której głos wręcz znakomicie pasuje do reszty brzmienia, czyniąc cały utwór jedną z najbardziej pamiętnych piosenek filmowych roku 2016.

„Kubo i dwie struny” to ścieżka pełna paradoksów. Z jednej strony bardzo wtórna i mało angażująca poza ekranowym kontekstem. Z drugiej naprawdę dobrze wywiązuje się z podstawowego zadania i trafnie zaznacza się tam, gdzie powinna. Problem jednak w tym, że Marianelliego stać zwyczajnie na o wiele więcej. Ode mnie lekko naciągana trójka – z równoczesną naganną i pewną nadzieją, że następnym razem będzie lepiej.