Słońce, morze, plaża, dziewczyny w bikini – czego chcieć więcej od udanego urlopu? Jednak przy całej satysfakcji z tegoż, nie należy zapominać o podstawowych zasadach BHP.

1. Pływać tylko w miejscach wyznaczonych i strzeżonych przez ratowników.

2. Unikać kąpieli w miejscach nieoznakowanych i potencjalnie niebezpiecznych.

3. Nie odpływać zbyt daleko od brzegu, szczególnie samemu.

4. Nie wchodzić do wody pod wpływem leków psychotropowych, antybiotyków, a także alkoholu lub innych używek.

5. Unikać kąpieli po zmroku lub podczas ograniczonej widoczności.

6. Absolutnie unikać wody po przesłuchaniu soundtracku z filmu „Jaws”, a tym bardziej nie puszczać go współplażowiczom na full.

I choć szósta zasada może wydać się dziwna, to aż strach pomyśleć, co by się stało, gdyby w jakimś nadmorskim kurorcie puścić nagle motyw przewodni ze słynnego filmu Spielberga. Przypuszczalnie większosć wczasowiczów błyskawicznie wyskoczyłoby wtedy z wody i tratując się nazwajem uciekło do hoteli i samochodów. A wszystko przez strach przed czyhającym, niewidocznym zagrożeniem.

Tak jest, muzyka z „Jaws” naprawdę potrafi przerazić i zasiać niepokój w naszych sercach, nie mniej od bezpośredniego spotkania z żarłaczem białym. I nie trzeba być wcale wielkim miłośnikiem muzyki filmowej, by kojarzyć ten złowieszczy temat, który złotymi nutami zapisał się w historii – nie tylko kina, ale i popkultury. W czym przejawia się sukces i wyrazistość tego motywu? Chyba przede wszystkim w swej genialnej prostocie. Williams oparł bowiem motyw rekina na wyłącznie dwóch nutach. Zabieg ten wydaje się tak prosty i banalny, że wręcz niemożliwy do zaistnienia w filmie. Zresztą, kiedy Williams po raz pierwszy zagrał Spielbergowi na pianinie ten dwu-nutowiec, ten uznał to za żart. Na szczęście kompozytorowi udało mu się przekonać młodego reżysera do swej wizji, co zaowocowało powstaniem jednego z najbardziej charakterystycznych motywów i najwybitniejszych ilustracji w historii.

Tym, co czyni ją tak wyjątkową jest przede wszystkim niesamowite oddziaływanie w obrazie. I nie chodzi tutaj wyłącznie o rewelacyjne brzmienie „Jaws Theme”, ale też o to, jak precyzyjnie Williams buduje napięcie i poczucie zagrożenia i jak fantastycznie dopełnia tym film. Kiedy muzyka ma przerażać i sprawić, by zimny pot spłynął nam po plecach – to właśnie czyni. Kiedy ma przynieść chwilę wytchnienia, robi to. Williams serwuje nam wybornie ciekawy underscore, a w odpowiednich momentach pozwala odpocząć od wszelakich melodii, stawiając na niewygodną wręcz… ciszę. Wielu współczesnych, młodych kompozytorów mogłoby się od niego uczyć kreowania suspensu, o inteligentnym operowaniu muzyką nie wspominając. Ta kompozycja to idealny dowód na to, czemu Williams zyskał status jednego z najlepszych kompozytorów na świecie.

Oczywiście „Jaws” nie samym suspensem i underscorem atakuje. Na albumie nie brak też dobrej muzyki akcji i motywów iście awanturniczych, czyli tego, z czego Williams słynie i w czym jest najlepszy. Świetny jest np. „Man Against Beast”, który ilustruje pościg za wielkim rekinem i stanowi niesamowitą mieszankę muzyki przygodowej ze złowieszczym dwunutowcem. Równie genialny i na podobnej zasadzie budowany action score oferuje nam jeszcze lepszy „The Great Shark Chase”. Gdzieniegdzie znajdziemy też – tak potrzebne – ukojenie, w bardziej sielskiej, wręcz niewinnej muzyce, bynajmniej nie zapowiadającej nadchodzącej traumy („Montage”, „Father and Son”, „Out To Sea”, czy w końcu „End Titles”), choć to rzecz jasna krople w morzu spowitym nieprzyjemną mgłą.

I o ile w połączeniu z obrazem muzyka spisuje się wybitnie, o tyle na samej płycie nie każdego będzie w stanie zadowolić. Szczególnie ci, którzy kojarzą Williamsa z bombastycznych opraw do „Star Wars”, serii Indiana Jones, czy „Jurrasic Park” mogą się zawieść. Mimo ww elementów przygodowych i rewelacyjnego action score’u, „Jaws” to przede wszystkim nieustanne budowanie napięcia i potęgowanie zagrożenia. Bywa więc muzyką trudną, wymagającą i nie zawsze łatwą w odbiorze. Ale przy tym jest niezwykle inteligentna i na tyle klimatyczna, że nawet we własnej wannie możemy poczuć się nieswojo.

P.S. Jak większość kultowych ilustracji, tak i „Szczęki” doczekały się licznych wydań. Tym opisywanym jest to najpełniejsze, wypuszczone z okazji 25-lecia filmu i zawierające nawet muzykę w nim ostatecznie nie użytą. Oryginalnie soundtrack ukazał się nakładem MCA i zawierał 12 utworów. Było także sporo singli z głównym tematem, z których warto wspomnieć niemieckie wydanie CTI Records w aranżacji Lalo Schifrina, czy też próbkę z dwoma utworami, zatytułowaną „Der Weisse Hai”. Natomiast w roku 2000 Varese wypuściło re-recording pod batutą Joela McNeely – zawiera on aż 25 utworów, mimo iż czasowo jest nieznacznie krótszy. Niemiecki odpowiednik tego wydania od Colosseum, to już dwanaście ścieżek.