Pedro Almodovar jest klasą sam dla siebie. Nikt nie tworzy takich filmów jak ten hiszpański reżyser. W jego obrazach często trudno znaleźć jakąkolwiek fabułę, a mimo to można się w nich zatracić bez końca. Silne emocje, refleksje nad sensem wszystkiego, filozoficzne myśli sprawiają, że obok filmów Almodovara nie można przejść obojętnie. Jednym z takich obrazów jest niewątpliwie "Porozmawiaj z nią". To dość niezwykły film w twórczości tego reżysera, bowiem jego głównymi bohaterami są dwaj mężczyźni a nie kobiety, do czego przyzwyczaił Almodovar w swoich obrazach. Poznają się oni w nietypowych okolicznościach, w szpitalu gdzie ich ukochane kobiety leżą pogrążone w śpiączce. Każdy z nich w inny sposób przeżywa trudne chwile przy szpitalnym łóżku. "Porozmawiaj z nią" to niebanalna historia miłosna opowiedziana w mistrzowski i pełen magii sposób. To jeden z tych filmów, których nie da się opowiedzieć słowami…

Jednym z atutów filmów Pedro Almodovara jest bez wątpienia muzyka. Reżyser ten od czasu filmu "Kwiat mojego sekretu" współpracuje z jednym kompozytorem – Alberto Iglesiasem. Ten hiszpański twórca muzyki filmowej oprócz nazwiska niewiele ma wspólnego ze słynnym rodem Iglesiasów. Dwa lata temu zrobiło się o nim głośno za sprawą nominacji do Oscara, którą otrzymał za swoją muzykę do "Wiernego ogrodnika". Alberto pisaniem ścieżek dźwiękowych zajmuje się od 1981 roku. Wcześniej koncertował po całej Hiszpanii wspólnie ze swoim przyjacielem Javierem Navarrete ("Labirynt fauna"), z którym tworzyli świetnie zgrany duet. Podobne cechy ma zresztą współpraca Iglesiasa z Almodovarem. Skromna ale przepełniona emocjami muzyka Alberto doskonale dopełnia obrazy stworzone przez wielkiego reżysera. Prostota ale i elegancja jego ścieżek dźwiękowych posiada pewną unikalność, która filmom Almodovara nadaje wyjątkowości ale i poczucia odrealnienia. "Porozmawiaj z nią" jest idealnym przykładem symbiozy, jaka wytworzyła się między tymi dwoma artystami.

Alberto Iglesias, jak większość kompozytorów ze starego kontynentu, nigdy nie stara się swoją muzyką niczego mówić wprost. Szczególnie ważne jest to w przypadku filmów Pedro Almodovara, które pełne są niedomówień, przenośni i refleksji. W tym celu Iglesias sięga często po dźwięk, o którym hollywoodzcy kompozytorzy nie mają pojęcia – po ciszę. Kompozytor ten często w swoich utworach robi długie pauzy, które wywołują u słuchacza lekkie napięcie i skupienie. To niezwykły zabieg, który wymaga sporego wyczucia od kompozytora i jest charakterystyczny głównie dla Europejczyków. Alberto Iglesias słynie także ze swojego zamiłowania do wiolonczeli. Używa on dźwięku tego instrumentu w niemal wszystkich swoich ścieżkach dźwiękowych – oczywiście także w "Porozmawiaj z nią". Wiolonczela jest tutaj najważniejszym głosem przedstawiającym piękne melodie, ale potrafi też pokazać pazur w postaci kilku drapieżnych akordów. Czasami zaledwie kilka dźwięków tego instrumentu potrafi wywołać niesamowite emocje. Można w wielkim uproszczeniu stwierdzić, że Alberto Iglesias posługuje się wiolonczelą z równie wielkim wyczuciem, mocą, ale i skromnością, jak to robi Gustavo Santaolalla ze swoją gitarą. Jeśli się dobrze wsłuchać w tę muzykę można znaleźć tutaj także kilka podobieństw do "Niewiernej" Jana A.P. Kaczmarka. Niektóre kompozycje posiadają mrok i intymność, wywołujące te same emocje co dzieło Polaka.

Nie mogło zabraknąć oczywiście charakterystycznej hiszpańskiej gitary. Ona także jest esencją twórczości Alberto Iglesiasa. Na płycie z muzyką z "Porozmawiaj z nią" jest jeden utwór, w którym dźwięk gitary wywołuje ciarki na plecach. To kompozycja tytułowa – "Halbe Con Ella" – w której na gitarze fantastycznie gra Vincente Amigo. Słuchając tego kawałka ze słuchawkami na uszach można odnieść wrażenie, że gitara znajduje się tuż przed naszym nosem. Każdy jej dźwięk trafia bezpośrednio do mózgu wywołując dreszcze. To niewątpliwie najlepsza kompozycja na całym krążku. Jest tutaj wszystko od pięknych smyczków, samotnego i niezwykle emocjonalnego głosu wiolonczeli, przez gorącą, hiszpańską gitarę aż po charakterystyczne klaskanie w rytm flamenco i zawodzące wokale El Pele. Ta kompozycja to takie "Porozmawiaj z nią" w pigułce.

Z pewnością nie jest to płyta, która mogłaby spodobać się każdemu. Nie ma tutaj spektakularnych rajdów orkiestry czy patetycznych tematów. Całość jest trochę rozwlekła, utrzymana w bardzo kameralnym i intymnym nastroju, skupiającym się na emocjach. Emocjach osiąganych skromnymi, ale z pewnością nie banalnymi środkami. Słuchając tej muzyki można odnieść wrażenie mistyki a nawet baśniowości, płynącej cienkim strumieniem przez krainę romantyzmu. Nie brakuje też bardziej dynamicznych kompozycji pulsujących minimalistyczną rytmiką. Podobnie jak przy okazji "Kobiety w błękitnej wodzie" muzyka ta często nasuwa skojarzenie do płynącej wody – potęgują je samotne dźwięki harfy, płynna melodia w wykonaniu wiolonczeli i rytm nadający niektórym kompozycjom motoryki. Świetnym ozdobnikiem całości są hiszpańskie piosenki, wtapiające się w muzykę Iglesiasa i podkreślające unikalny klimat całości. Innymi słowy to ścieżka dźwiękowa o niezwykłej i nietypowej urodzie, na której chyba każdy znajdzie coś dla siebie.