Baz Luhrmann ma rękę do muzyki. W swoich wystawnych, postmodernistycznych widowiskach błyskotliwie łączy piosenki napisane specjalnie na potrzeby filmu, utwory doń zaadaptowane i oryginalną, orkiestrową ścieżkę dźwiękową. Fantastycznie ta mikstura zadziałała w „Moulin Rouge!”, ponadprzeciętnie w „Romeo i Julii”. Kolejne zwiastuny „Wielkiego Gatsby’ego” wiele w tym kontekście obiecywały, a jaki efekt przynosi gotowe dzieło?

Lista artystów, których pracę wykorzystano przy kompilowaniu ścieżki dźwiękowej jest doprawdy imponująca, tym bardziej, że niektórzy z nich zgodzili się napisać premierowe piosenki. Opiekę producencką nad krążkiem roztoczył sam Shawn „Jay-Z” Carter, co stanowi dobrą wskazówkę na temat tego, jakiego rodzaju zawartości można oczekiwać.

Rozpoczyna się faktycznie brutalnym uderzeniem hip-hopu zgrabnie splecionym z kwestiami z filmu. Czarny jazz z czasów F. Scotta Fitzgeralda zastąpił czarny rap. Gatunki jednak zmieniają się jak w kalejdoskopie, dając niezwykły, bo właściwie pełny obraz tego, co znajduje się dziś na absolutnym topie muzyki rozrywkowej. Baz Luhrmann w licznych wypowiedziach zaznaczał, że jego celem było takie pokazanie międzywojennego Nowego Jorku, by był jak najbardziej pociągający dla współczesnego widza. Nic dziwnego więc, że jego wizja jest nowoczesna nie tylko wizualnie, ale też muzycznie.

Wielkim przyjęciom u Jaya Gatsby’ego towarzyszą zatem dyskotekowe przeboje o żywiołowym rytmie, muzyka klubowa, nawet dubstep. Wątek miłosny ilustrują tkliwe popowe ballady na czele z „Young and Beautiful” Lany Del Rey – najważniejszym singlem promującym film, a w samym obrazie pełniącym funkcję pełnoprawnego tematu. Jest w tym trochę tandety, bezwstydnego kiczu, ale zarazem zaskakująca autentyczność i ów pociągający blichtr, na którym tak bardzo zależało Luhrmannowi.

Znajdą się tu przy tym także propozycje dla koneserów niebanalnych dźwięków. Nagrany na potrzeby filmu cover przeboju „Back to Black” Amy Winehouse jest prawdziwym majstersztykiem. W pierwszej chwili trudno nawet rozpoznać, że to ten sam utwór, bardziej skupiony, pozbawiony melodyjności, z ascetycznym podkładem. Dopiero gdy wokal od André 3000 przejmuje Beyoncé, rzecz ucieka od nieco eksperymentalnej formy i nabiera elegancji. Całość robi piorunujące wrażenie. Podobnie zresztą jak drugi doskonały cover, który znalazł się na płycie – zaczerpnięta z bogatej twórczości Jacka White’a przeróbka „Love Is Blindness” U2, mocniejsza, bardziej zadziorna i przejmująca od oryginału.

Pośród nowoczesnego materiału muzyka lat 20. zaznacza swoją obecność delikatnie. Nieco staroświecko pobrzmiewają trąbki w „Bang Bang” will.i.am’a, najwięcej wnosi jednak zaangażowana do dwóch utworów The Bryan Ferry Orchestra, założona właśnie po to, by transponować międzywojenny jazz na dzisiejszy grunt. Wpierw akompaniuje samemu Bryanowi Ferry’emu w „Love Is the Drug”, potem zaś wraz z Emeli Sandé przerabia przebój Beyoncé „Crazy in Love” na porywający charleston.

Płyta nie do końca oddaje jednak eklektyczność i wielobarwność zawartej w filmie muzyki. Zabrakło chociażby symbolicznej prezentacji, dobrze wypadającej w filmie, oryginalnej kompozycji Craiga Armstronga. Nie zdecydowano się także dodać nieśmiertelnej „Błękitnej rapsodii” George’a Gershiwna, która wciąż stanowi jedyną muzyczną kwintesencję Nowego Jorku. Oczywiście pewne ograniczenia są zrozumiałe przez wgląd na założony kształt krążka, nadmierne pomieszanie stylów mogłoby wywołać chaos tak charakterystyczny dla większości kompilacji. Tutaj nawet wyraźnie słabsze utwory znajdują swoje miejsce jako dopasowane elementy pewnej całości. Dwupłytowa edycja rozszerzona aż się jednak prosi o publikację i bardzo bym się zdziwił, gdyby nigdy się nie ukazała.

Zaproponowane wydanie jest przy tym więcej niż zadowalające i z pewnością wystarczające również względem równolegle trafiającej do sprzedaży edycji deluxe, którą trudno nazwać bogatszą (za to łatwo droższą). Nie da się rzecz jasna polecić tej ścieżki dźwiękowej słuchaczom, którzy z obrzydzeniem krzywią się na jakiekolwiek radio związane z „gorącymi hitami”. Z drugiej strony po dyskotekowym ciosie „Bang Bang” i „A Little Party Never Killed Nobody”, atmosfera robi się wyraźnie łagodniejsza, chociaż nie zawsze w dobrym guście. Kto jednak chciałby uchwycić żywotny puls współczesnej muzyki i to przez rzadki pryzmat filmu, „Wielki Gatsby” daje mu po temu świetną okazję.