W 1980 roku, Sissy Spacek miała za sobą już trzy duże, cenione role i jedną nominację do Oscara, za kultową „Carrie” Briana De Palmy. Jednak jej prawdziwy talent w pełni ukazała dopiero „Córka górnika” – produkcja, w której spisała się tak dobrze, że otrzymała nie tylko upragnionego przez wielu Złotego Rycerza, ale też i nominowano ją do… Grammy, za reinterpretację istniejącego przeboju Loretty Lynn, od którego opowiadający o życiu tej artystki film wziął swój tytuł.

Spacek, podobnie, jak wcielająca się tu w inną gwiazdę muzyki country – Patsy Cline – Beverly D'Angelo, z powodzeniem wykonała samodzielnie wszystkie piosenki w filmie, co miało nadać autentyzmu historii (i udało się). Nie jest zresztą tajemnicą, że przed aktorską sławą Spacek celowała właśnie w karierę wokalną. Pod pseudonimem Rainbo nagrała m.in. piosenkę dedykowaną Lennonowi, „John, You've Gone Too Far This Time”. Jednak na przesłuchaniu w wytwórni Decca Records kierownictwo podziękowało jej, twierdząc, że ma zbyt podobny głos do jednej z ich podopiecznych. Tym kimś okazała się… Loretta Lynn.

Trafność w jej ekranowym sportretowaniu (a co za tym idzie także wykonaniu jej piosenek) jest więc niepodważalna i już choćby ten fakt powinien zachęcić do sięgnięcia po film Michaela Apteda – co ciekawe nie typową autobiografię, lecz swoistą historię miłosną, dla której rzeczone piosenki (oparte wszak w dużej mierze o życiowe doświadczenia Lynn) stanowią idealne uzupełnienie i świetne tło, jakie z powodzeniem czaruje odbiorcę zarówo podczas seansu (pod tym względem najbardziej magiczne i pamiętne jest bodaj „There He Goes”, czyli moment scenicznego debiutu Lynn/Spacek i bodaj najbardziej specyficzne wykonanie spośród całej ścieżki dźwiękowej), jak i po nim.

Na trwającym ledwie 35 minut albumie od MCA znajdziemy wszystkie najważniejsze hity (zabrakło jedynie dwóch pomniejszych szlagierów, przewijających się gdzieś w tle, w radiu: „Satisfied Mind” Reda Foleya i „It Wasn't God Who Made Honky Tonk Angels” Kitty Wells), więc trudno o zawód. Zapewniam, że nawet nie będąc fanem country i/lub folku – bowiem tylko te gatunki wypełniają krążek – można znaleźć tu coś dla siebie. Nieważne, czy jest to otwierająca płytę, skromna ballada o Titanicu, przejmująca wersja słynnego „Crazy”, duet w „Back in Baby's Arms”, czy też wesołe „One's on the Way”… Niemal każdy utwór, mimo pozornej jednolitości brzmienia oraz rytmu, oferuje coś innego, a szczerość i pasja bijąca od tych ścieżek łatwo trafia do serca także i bez filmowego obeznania.

Oczywiście odnosi się to tylko do żeńskiego wokalu. Na płycie znalazły się bowiem dwie słabsze kompozycje, w których prym wiodą mężczyźni, a które odrobinę rozbijają nastrój. Pierwsza, czyli „Blue Moon of Kentucky” sama w sobie zła nie jest, ale czuć lekki dysonans między typowo kowbojską przyśpiewką, a pozostałymi, bardziej emocjonującymi przebojami. Z kolei posępne „Amazing Grace” w wykonaniu naturszczyków można sobie spokojnie pominąć przy odsłuchu, bo po prostu nie pasuje do reszty albumu. Szczęśliwie to jedyny kiks.

Nie ulega wątpliwości, ze rzeczony soundtrack przeznaczony jest głównie dla wielbicieli „Córki górnika”, talentu Sissy Spacek, jak i amatorów amerykańskiego folkloru – jednak w prawie 35 lat od premiery trudno jest mi jakkolwiek polecić im ten kanoniczny tytuł, bo na pewno dawno znają go na pamięć. Jeśli jednak komuś obce są podobne klimaty lub dopiero zaczyna przygodę z kinem, bądź danym gatunkiem muzycznym, to oczywiście zachęcam. To naprawdę przyjemny, zgrabny i spójny album – dobry na każdą okazję i chętnie powracający do odtwarzacza. A takich nigdy za wiele.