Philip Glass urodził się w Baltimore, w stanie Maryland, 31 stycznia 1937 roku. Odkrył muzykę podczas słuchania płyt, które ojciec sprzedawał w swoim warsztacie, gdzie naprawiano odbiorniki radiowe. Aby znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego nagrania wielkich dzieł światowej muzyki kameralnej słabo się sprzedają, Ben Glass zabierał płyty do domu i puszczał je trójce dzieci. Philip bardzo szybko zaznajomił się z kwartetami Beethovena, sonatami Schuberta, symfoniami Szostakiewicza i innymi dziełami uważanymi za niemodne. Dopiero później Glass poznał bardziej standardowa klasykę.

W wieku sześciu lat Glass zaczął lekcje muzyki, a dwa lata później rozpoczął naukę gry na flecie. Dla piętnastolatka flet stał się jednak źródłem frustracji, że względu na ograniczony repertuar. W drugiej klasie liceum złożył podanie z prośbą o przyjęcie go na Uniwersytet Chicago i został przyjęty. Za namową rodziców przeprowadził się do Chicago gdzie na życie zarabiał jako kelner i pomocnik przy załadunku samolotów. Studiował filozofię i matematykę a wolnym czasie ćwiczył grę na fortepianie.

Mając 19 lat, Glass ukończył matematykę i filozofię na Uniwersytecie w Chicago. Zdecydował, że zostanie kompozytorem i przeprowadził się do Nowego Jorku gdzie zaczął uczęszczać do Julliard School. Porzucił już wówczas technikę dwunastotonową, którą wykorzystywał w Chicago i zaczął zbliżać się do takich amerykańskich kompozytorów jak Aaron Copeland i William Schuman. W wieku 23 lat studiował z Vincentem Persichettim, Dariusem Milhaudem i Williamem Bergsmą. Odrzucając serializm, Glass zwracał się ku kompozytorom takim jak Harry Partch, Charles Ives oraz Virgil Thomson. Przeprowadził się do Paryża i spędził tam dwa lata, intensywnie studiując pod okiem Nadii Boulanger.

W Paryżu został wynajęty przez producenta filmowego do przepisania muzyki Raviego Shankara na format zrozumiał dla muzyków zachodnich. W trakcie procesu odkrył techniki muzyki indyjskiej. Po wyprawach do Afryki Północnej, Indii i w Himalaje, powrócił do Nowego Jorku i zarzuciwszy poprzednią muzykę, wprowadził do swoich utworów techniki wschodnie. Do roku 1974 Glass skomponował wiele nowych utworów zarówno dla Mabou Mines Theater Company, której był założycielem jak i swojej własnej grupy muzyków The Philip Glass Ensemble. Kulminacją tego okresu było „Music in 12 Parts”, trzygodzinne podsumowanie dotychczasowej, nowej muzyki Glassa. W roku 1976 Glass osiągnął apogeum swojej współpracy z Robertem Willsonem, tworząc operę „Einstein On the Beach” – pięciogodzinne epickie dzieło, uważane obecnie za utwór przełomowy w historii teatru muzycznego XX wieku.

Glass współpracował z wieloma artystami przy licznych projektach, rozszerzył swój repertuar o muzykę operową, taneczną, kameralną, orkiestrową i filmową. Jego projekty nagrywane z innymi artystami to: „Songs from Liquid Days” z tekstem Davida Byrne’a, Paula Simona, Laurie Anderson i Suzanne Vega. Glass stworzy również muzykę taneczną do „In Upper Room” z choreografią Twyli Tharp oraz do „A Descent into Maelstrom”. Napisał także trylogię dla teatru muzycznego opartą na filmach Jeana Cocteau: „Orphee”, „La Belle et La Bete” i „Les Enfants Terribles”.

Muzyka filmowa autorstwa Glassa to trylogia „Koyaanisqatsi”, „Powaqqatsi” i „Naqoyqatsi” Godfrey’a Reggio, „The Thin Blue Line”, „A Brief History of Time”, „The Fog of War”, „Mishima”, „Candyman”, „Candyman 2” oraz oryginalna muzyka do ponownie wyświetlanego „Draculi” z 1930 roku. Doceniona przez krytyków muzyka filmowa to „Kundun”, za którą Glass otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych Los Angeles, jak również nominacje do Oscara i Złotego Globu za muzykę do filmu „Truman Show”, która zresztą Złoty Glob dostała w roku 1999. Muzyka do filmu „Godziny” natomiast otrzymała nagrody Golden Globe, Grammy i nominację do Oscara. Glass uhonorowany został także nagrodę Anthony’ego Asquitha za osiągnięcia z muzyce filmowej.