Michael Kamen urodził się 15 kwietnia 1948 roku w Nowym Yorku, choć jego rodzina pochodzi z Europy wschodniej – dziadek urodził się we Lwowie. Dorastał w Queens, w rodzinie zafascynowanej muzyką, co z pewnością miało wpływ na jego dalsze losy. Już w wieku 2 lat zaczął brać pierwsze lekcje gry na fortepianie. Potem nauczył się także obsługiwać gitarę i klarnet. Jako młody człowiek wybrał edukację w High School of Music and Art, gdzie grał w orkiestrze i przewodził szkolnemu zespołowi muzycznemu. Następnie – w 1965 roku – dostał się do słynnej akademii Julliard School, gdzie uzyskał dyplom z gry na oboju. Zaraz po ukończeniu nauki, na przełomie lat 60 i 70, założył razem z przyjaciółmi zespół „The New York Rock & Roll Ensemble”, któremu przewodził. Zespół wydał cztery albumy („The New York Rock & Roll Ensemble”, „Faithful Friends”, „Roll Over” i „Freedomburger”) i cieszył się dużą popularnością. Po rozpadzie zespołu Kamen często sam występował i wydał nawet solową płytę, nazwaną po prostu „Michael Kamen”. Głównie zarabiał jednak jako muzyk sesyjny i producent muzyczny. Dzięki temu miał okazję współpracować z takimi tuzami muzyki popularnej, jak: Aerosmith, David Bowie (który zaproponował mu współpracę po jednej tylko, przypadkowej rozmowie), Eurythmics, Jeff Lynne, Kate Bush, Queensryche, Rush, Tom Petty oraz Bryan Adams i Eric Clapton, z którymi bardzo się zaprzyjaźnił, tworząc potem wiele projektów – także tych filmowych.

A swoją filmową przygodę zaczął – jeszcze w latach 70 – od skromnej, krótkometrażowej produkcji „Rodin Mis en Vie”. Jeszcze w tym samym roku napisał muzykę do pierwszego filmu z gatunku kina akcji, w którym potem odniesie znaczący sukces tworząc jego nową jakość. Mowa o „The Next Man” z Seanem Connery – obecnie jego najstarszej dostępnej partyturze. Potem przyszło jeszcze parę produkcji, z reguły niskobudżetowych. Prawdziwy przełom w tej branży stanowią lata 80, w których to Kamen skromnie zaczął od lekkiej komedii „Polyester”. Rok później miał spory wkład przy słynnym „The Wall” zespołu Pink Floyd – był orkiestratorem i dyrygentem całego przedsięwzięcia (pomógł im także przy albumach „The Final Cut” i „The Division Bell”). Lata następne przyniosły też pierwsze większe partytury – do horroru „The Dead Zone” (gdzie kompozytor stworzył jedną wielką wariację na temat „II Symfonii D-dur” Jeana Sibeliusa, z którego twórczością zetknie się jeszcze przy okazji „Die Hard 2”) i przewrotnej fantasy „Brazil” Terry’ego Gilliama. Jednak dopiero kolejna kolaboracja z zespołem rockowym przyniosła mu popularność. Kamen do spółki z legendarną kapelą Queen stworzył niezapomnianą muzykę i piosenki do kultowego już dziś filmu „Highlander” – do dziś uważa się go za jedno ze szczytowych osiągnięć zarówno jego, jak i zespołu, a piosenka „Who Wants to Live Forever” pozostaje jedną z najpiękniejszych i najbardziej cenionych w swoim gatunku.

Druga połowa lat 80 to dla Kamena początek przygody z dwiema równie nieśmiertelnymi produkcjami – serią „Die Hard” i „Lethal Weapon” (do spółki z Claptonem i saksofonistą Davidem Sanbornem, który tym samym dołącza do grona jego przyjaciół i bliskich współpracowników). Obie swój status kultu osiągnęły m.in. dzięki jego muzyce, jakże innej od dotychczasowych i idealnie sprzężonej z akcją dziejącą się na ekranie. Produkcje te związały go też na długo z producentem Joelem Silverem i reżyserami Richardem Donnerem i Johnem McTiernanem. Kamen z miejsca stał się, więc specjalistą od kina akcji, które towarzyszyło mu odtąd już do końca, nie raz obrzydzając muzyczną drogę. Z ważniejszych następców tych dwóch partytur warto wymienić m.in. „Action Jackson”, „Road House”, „Hudson Hawk”, „The Last Boy Scout”, „Blue Ice” czy „Last Action Hero”. Zaowocowało to też stworzeniem oprawy do jednej z przygód agenta 007 – „Licence to Kill”. Nie obyło się też i bez wpadek. Muzyczny underscore Kamena został odrzucony z filmów „Assassins” i „Fair Game” (1995, przy obu zastąpił go Mark Mancina) oraz do przygodówki opartej na popularnym serialu „The Avengers” (1998 – Joel McNeely).

Ale tamten okres, to nie tylko wysyp kina akcji, ale także, a może i przede wszystkim, komedii i kina przygodowego. „Shanghai Surprise”, „The Adventures of Baron Munchausen”, „Crusoe”, seriale „Amazing Stories” i „Tales from the Crypt”, „Nothing But Trouble”, „The Three Musketeers”, „Don Juan DeMarco” i najsłynniejsza chyba jego praca – „Robin Hood: Prince of Thieves” (obie z niesamowitymi, wielokrotnie nagradzanymi piosenkami Bryana Adamsa) – to tytuły, które mówią same za siebie i stanowią bogaty przekrój przez muzyczne wizje kompozytora. Kamen jednak i na tym nie poprzestał, pokazując iż równie dobrze radzi sobie przy trudniejszym gatunku, jakim jest dramat. I tak napisał piękne, skromne kompozycje m.in. do „Shining Through”, „Circle Of Friends”, „Inventing the Abbotts” oraz do debiutu reżyserskiego Alana Rickmana „The Winter Guest”.

W latach 90 Kamen dołożył własną cegiełkę do produkcji stricte familijnych, tworząc kolejne udane prace – „Jack”, serial „Free Willy” oparty na kinowym przeboju kasowym pod tym samym tytułem, aktorską wersję „101 Dalmatians” czy animowaną produkcję „The Iron Giant”. Nie zapomniał jednak o gatunkach, które przyniosły mu sławę – zakończył m.in. serię „Die Hard” w 95 r. i „Lethal Weapon” w 98 r. W tym samym roku zastąpił samego Ennio Morricone przy filmie „What Dreams May Come”, tworząc jedną z najpiękniejszych prac w swojej karierze. Rok wcześniej zaliczył natomiast bardzo ciekawą współpracę z zespołem Orbital, czego efektem była intrygująca orkiestralno-elektroniczna muzyka do mrocznego obrazu s-f „Event Horizon”. W roku 95 stworzył również tło muzyczne pod logo firmy New Line Cinema. Na osobną wzmiankę zasługuje też film z tego samego roku – „Mr. Holland’s Opus”, pod którego wpływem Kamen wpadł na pomysł założenia fundacji wspomagającej szkolne programy muzyczne. Tak powstało ‘Mr. Holland`s Opus Foundation’, które zajmuje się wspomaganiem młodzieży m.in. poprzez datki dla szkół czy dostarczanie doń instrumentów.

Początek nowego millenium przyniósł małe podsumowanie jego dotychczasowej twórczości, które pojawiło się w trzech, skrajnie różnych produkcjach – thrillerze z elementami s-f „Frequency”, wysokobudżetowym „X-Men” opartym na serii komiksów (z którym kompozytor zetknął się już w latach 90, tworząc muzykę do animowanego serialu o tym samym tytule) i mini serialu wojennym „Band Of Brothers”. Szczególnie ważna jest ta ostatnia pozycja, która sprawiła, że o Kamenie znów stało się głośno – nastąpiło to jednak zbyt późno. Jego ostatnim wielkim filmem był western Kevina Costnera „Open Range”.

Do innych jego słynnych projektów należy głośny singiel „Nothing Else Matters” stanowiący wielki powrót zespołu Metallica. Ich wspólny koncert i nagranie albumu „S&M” dokonane wraz z orkiestrą symfoniczną z San Francisco należy już do legendy. Na początku lat 90 kompozytor napisał swoją najsłynniejszą pozafilmową pracę „Concerto For Saxophone”,  stanowiącą połączenie orkiestry z saksofonem Sanborna i niejaką wariację na temat swoich filmowych dokonań. Ponadto Kamen jest także autorem kilku specjalnych projektów. W 1994 roku zainicjował wspólnie z Bobem Dylanem trzydniowy koncert „Great Music Experience” w świątyni Todaiji w Japonii, który był sponsorowany przez fundację UNESCO. W dwa lata później stworzył fanfary zamykające Letnią Olimpiadę w Atlancie. Z kolei Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Salt Lake City w 2002 roku, doczekały się od niego muzyki otwierającej. Jego autorstwa jest także motyw „My Land, Your Land” pochodzący z wyborów rządowych w Wielkiej Brytanii w 1992. Natomiast na rozpoczęcie nowego milenium stworzył specjalną symfonię „The New Moon in the Old Moon`s Arms” zaprezentowaną potem w Waszyngtonie. Kompozytor odwiedził także Polskę – w 2000 roku, w ramach TP S.A. Music & Film Festival dał koncert w Filharmonii Poznańskiej. Ponadto przerobił na piosenki popowe ponad 50 sonetów Shakespeara, które wydał przy współpracy z Royal Academy of Dramatic Art („When Love Speaks”, 2002).

Michael Kamen kochał muzykę ponad wszystko, fascynując się każdym jej gatunkiem i apektem, przez co nie raz zadziwiał, gdyż nie bał się ekperymentów. Jego główną inspiracją była muzyka klasyczna i ludowa, czemu dawał wyraz w każdej swojej pracy. Posiadał w sobie mnóstwo uroku i charyzmy, dzięki którym potrafił skłonić do współpracy niemal każdego. Wiódł spokojne i szczęśliwe życie u boku Sandry Keenan, która dała mu dwie córki – Sashę i Zoe – one także wybrały muzyczną drogę (Zoe pomagała tacie przy „Band of Brothers” – co ciekawe także Basil Poledouris ma córkę o tym imieniu, która również komponuje). Twórca nie ukrywał, że to dla nich żył i tworzył, a każdy niemal projekt naznaczał słowami: „It’s all for Sandra, Sasha, and Zoe.”.

Zmarł 18 listopada 2003 r. w Londynie na atak serca, który był skutkiem kilkuletniego zmagania się ze stwardnieniem rozsianym. Pozostawił po sobie kilka niedokończonych prac, mnóstwo żalu i ogromną pustkę. Pustkę tym większą, że za życia był on bardzo niedocenianym twórcą, którego gwiazda nigdy nie zaświeciła pełnym blaskiem.

Kamen o muzyce:

„Melodia jest esencją naszego człowieczeństwa. Melodia to coś, co przeżyje nas samych.”

„Częścią (mojej) ambicji jest nie tylko pisanie muzyki filmowej, nie tylko pisanie piosenek albo granie na oboju czy dyrygowanie czy też cokolwiek innego. Rób wszystkie te rzeczy, jeśli tylko możesz.”

„Głęboko wierzę w orkiestrę i głęboko wierzę w melodyjność. I wierzę też, że obie te konstrukcje są poważnie zagrożone na tym świecie.”

Nagrody i Nominacje:

– ASCAP Film and Television Music Awards za piosenki „Have You Ever Really Loved a Woman?” („Don Juan DeMarco”) i „All for Love” („The Three Musketeers”) – obie wraz z Bryanem Adamsem i Robertem John Lange;
– nominacja do Oscara za piosenki z „Don Juan DeMarco” i „Robin Hood: Prince of Thieves” („(Everything I Do) I Do It for You”);
– statuetka Annie za muzykę do animacji „The Iron Giant”;
– BAFTA TV Award za mini serial „Edge of Darkness” (wraz z Ericiem Claptonem);
– aż 11 nagród BMI Film Music za „X-Men”, serię „Lethal Weapon” (wraz z Ericiem Claptonem i Davidem Sanbornem), „101 Dalmatians”, trylogię „Die Hard”, „Mr. Holland’s Opus” i „Robin Hood: Prince of Thieves” oraz 3 te nagrody za piosenki do filmów „Don Juan DeMarco”, „The Three Musketeers” i „Robin Hood: Prince of Thieves”;
– BMI Cable Award za mini serial „Band of Brothers” oraz specjalne wyróżnienie za Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002 (wraz z Kurt Bestorem, Samem Cardonem, Davidem Fosterem, Moby, Lindą Thompson i Johnem Williamsem) i The Olympic Tribute Award (wraz z Johnem Williamsem, Basilem Poledourisem, Stephenem Jamesem Taylorem, Kennethem 'Babyface’ Edmondsem, Davidem Fosterem i Lindą Thompson);
– nagroda Golden FIPA (Biarritz International Festival of Audiovisual Programming) za mini serial „Band of Brothers”;
– nominacja do Emmy za mini serial „From the Earth to the Moon”;
– nagroda Georgesa Delerue’a (Flanders International Film Festival) za „The Krays”
– nominacja do Złotego Globu za muzykę i piosenki do filmów „Don Juan DeMarco” i „Robin Hood: Prince of Thieves”;
– Grammy za piosenkę do „Robin Hood: Prince of Thieves” i nominacja za muzykę do tegoż filmu, a także 2 nominację za piosenki do „Don Juan DeMarco” i „Lethal Weapon 3” („It’s Probably Me” wraz ze Stingiem i Ericiem Claptonem);
– Hollywood Discovery Award za specjalne osiągnięcia w muzyce filmowej;

Autor biografii: Mefisto