James Howard urodził się 9 czerwca 1951 w Los Angeles w Californii. Szybko zaczął obcować z muzyką i już w wieku 4 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie. Jako młody człowiek był nieustannie pod wpływem różnorakiej muzyki, z której zaczął czerpać inspiracje. Szczególne wrażenie wywarł na nim Beethoven, a z muzyki popularnej Beatlesi. Jeśli zaś idzie o muzykę filmową, to były to m.in. partytury Manciniego, Northa, Bernsteina i Goldsmitha, które na swój sposób zadecydowały o tym, że młody Howard wybrał się na uczelnię Music Academy of the West w Santa Barbara, a potem również na University of Southern California School of Music. Tam poznał tajniki kompozycji i orkiestracji, a także po raz pierwszy zetknął się z aranżerem Marty Paich’em, który po latach został dyrygentem wielu jego prac.

Po studiach Howard nie zajął się o dziwo dyrygowaniem, lecz poświęcił się muzyce popularnej. Grał jako keyboardzista w zespole „Mama Lion”, w którym zdobył praktyczną wiedzę o instrumentach elektronicznych, co w przyszłości zaowocuje przecież w jego partyturach. W 1974 Howard wydał swój pierwszy solowy album „James Newton Howard”. To właśnie wtedy dodał do nazwiska człon ‘Newton’, żeby uniknąć skojarzeń z innym twórcą o takim nazwisku. Niestety niezbyt duże zainteresowanie płytą sprawiło, iż szybko stał się wolnym strzelcem, którego można było wynająć m.in. jako aranżera. To także nie pozostało bez wpływu na jego dalszą twórczość, gdyż w tym czasie miał możliwość współpracy z wielkimi showbiznesu z Ringo Starr, Carly Kimon i Melissą Manchester na czele. W rok później muzyk został drugim klawiszowcem Eltona Johna, z którym ściśle współpracował przez następne 10 lat, biorąc udział w nagraniu wszystkich większych hitów Johna, jak: „Sorry Seems To Be The Hardest Word,” „Don’t Go Breaking My Heart”, „Little Jeannie”, „Empty Garden (Hey Hey Johnny)” czy „Tonight”, gdzie odpowiadał też za partie symfoniczne. Tym samym Howard zyskał status jednego z najlepszych i najbardziej wszechstronnych muzyków w branży. Prócz Eltona Johna pracował również z takimi sławami, jak Olivia Newton-John, Diana Ross, Barbra Streisand, Cher, Eric Clapton, Randy Newman i Rod Stewart oraz zespołami Earth, Wind & Fire i TOTO (jego ówczesny związek z Rosanną Arquette miał niejaki wpływ na hit zespołu „Rosanna”).

Lata 80 przyniosły kolejny zwrot w życiu Howarda – jak się okazało najważniejszy. Jako ekspert od brzmień elektronicznych został zaproszony przez Jerry’ego Goldsmitha do współpracy przy filmie „Twilight Zone”. Howard wykonał tam niezwykle trudne partie klawiszowe oraz odpowiadał za aranżacje i produkcję. Mimo wcześniejszych koneksji było to pierwsze doświadczenie kompozytorskie na polu muzyki filmowej, które nie pozostało bez wpływu na Howarda. Jednak dopiero w roku 1985 kompozytor otrzymał okazję stworzenia samodzielnej partytury na potrzeby komedii „Head Orfice” Kena Finklemana. Po tym udanym debiucie (biorąc pod uwagę, iż Howard nie miał pojęcia o technice tworzenia muzyki pod obraz) zrozumiał, że to właśnie muzyka filmowa jest jego przeznaczeniem.

Swój pierwszy ważny score JNH napisał w 1987 roku na potrzeby „Promised Land” – filmu który zapoczątkował jego długotrwałą współpracę z reżyserem Michaelem Hoffmanem (zrobili potem filmy „Some Girls”, „Restoration”, „One Fine Day” i „The Emperor’s Club”). W 1989 roku kompozytor otrzymał swoją pierwszą nominację do Emmy za pilot serialu „Men”. Początkowo Howard tworzył muzykę w oparciu o syntezatory i skromną orkiestrę, jednak od czasu pierwszego spotkania z Andrew Davisem („The Package”, 1989) zdobył doświadczenie przy w pełni symfonicznej partyturze, przy której pozostaje do dziś, czasem lawirując pomiędzy mniejszą a większą orkiestrą.

Prawdziwa sława przyszła wraz z początkiem lat 90 i stworzeniem muzyki do hitu tamtych lat – „Pretty Woman”. Potem przyszły kolejne, ważne dokonania, wśród których wymienić należy „Flatliners”, „The Prince of Tides” i dziś już trochę zapomniany „The Man in the Moon” z debiutującą, młodziutką Reese Witherspoon w roli głównej. Za kolejny przełom uważa się jego pierwszą, dojrzałą partyturę do dramatu „Alive” (1993), przy której zastosował (jako pierwszy w branży) własne elektroniczne demo muzyki zamiast temptracku – co stało się jednym z jego znaków rozpoznawczych. W tym samym roku Howard skomponował także świetny (i nominowany do Oskara) score do sensacyjnego obrazu Andrew Davisa „Ścigany”. Film ten automatycznie przeniósł kompozytora do pierwszej ligi Hollywood, w której pozostaje do dziś. Od tej pory właściwie każda jego kolejna partytura była sukcesem, który przynosił mu nie tylko pieniądze i kolejne angaże, ale coraz większe rzesze fanów. Z ważniejszych dzieł lat 90 warto wymienić „Outbreak”, „Waterworld”, „Wyatt Earp”, „The Postman” i „Snow Falling on Cedars” oraz przede wszystkim charakterystyczny temat do jednego z najpopularniejszych seriali w historii telewizji – „Ostry Dyżur”, który dziś zna chyba każdy.

Na osobną wzmiankę zasługuje spotkanie i trwająca cały czas współpraca z najoryginalniejszym twórcą filmowym ostatnich lat – M. Night Shyamalanem, z którym to JNH stworzył jedne ze swoich najlepszych i najbardziej przemyślanych dzieł. Obaj panowie przez lata zaprzyjaźnili się tworząc takie niezapomniane filmy, jak „The Sixth Sense”, „Unbreakable”, „Signs”, „The Village” i ostatnio „Lady in the Water”.

Także współpraca ze studiem Walta Disneya przyniosła słuchaczom wspaniałe partytury („Dinosaur”, „Atlantis: The Lost Empire”, „Treasure Planet”, „Peter Pan”), a Howardowi kolejne nagrody i doświadczenie w niełatwej dziedzinie animacji. Z innych osiągnięć ostatnich lat warto też wspomnieć o „King Kongu”, gdzie JNH w ostatniej chwili zastąpił Howarda Shore’a i o współpracy z samym Hansem Zimmerem przy kontrowersyjnym „Batman Begins”, Notabene Howard od lat przyjaźni się z Zimmerem, jako iż obaj należą do tej samej agencji Gorfaine-Schwartz.

Howard jest dziś jednym z najważniejszych kompozytorów Hollywood. W 1997 roku otworzył własne studio nagraniowe w Santa Monica: JNH Studio, a w 2000 r. otrzymał nagrodę im. Henry Manciniego za całokształt twórczości. Znany jest z częstego czy wręcz nagminnego łączenia elektroniki z pełną orkiestrą i eksperymentów na tym polu. Rzadko kiedy jednak sam dyryguje. Do jego stałych współpracowników należą m.in. Brad Dechter, Jeff Atmajian i Jim Weidman. Łączy go długoletnia przyjaźń i współpraca z reżyserem Lawrencem Kasdanem i Kevinem Costnerem.

James Newton Howard był trzykrotnie żonaty, m.in. z Rosanną Arquette, po związku z którą stał się niejako członkiem klanu Arquette. Ma dwóch synów – Jacksona i Haydena – z żoną Sophie (z którą ostatnio rozwiódł się po 12 latach małżeństwa). Jest także właścicielem labradora Otisa (od Otisa Redding) i wielkim miłośnikiem tych psów. Obecnie 55-letni kompozytor mieszka w L.A.

Howard o muzyce:

„Napisałem sporo muzyki instrumentalnej, ale dopóki nie zostałem kompozytorem filmowym, nie znałem prawdziwego znaczenia bycia 'produktywnym’. Pracujesz 60 lub 70 godzin tygodniowo, aby stworzyć 6 lub 7 minut muzyki. To zupełnie inny kaliber.”

„Miałem fart, ale moje doświadczenie idealnie pasowało do pisania dla filmu – muzyka klasyczna była dobrą inspiracją i wciąż na mnie wpływała, natomiast mój rock n’ rollowy bakcyl był bardzo pomocny w mieszaniu stylów, co chciałem robić tak często, jak to tylko było możliwe. Do tradycyjnej pracy (muzyki) usiłuję podchodzić ze współczesnym nastawieniem.”

Nagrody i nominacje:

– statuetki ASCAP Film and Television Music Awards za filmy „Collateral” (do spółki z Antonio Pinto), „The Village”, „Signs”, „America’s Sweethearts”, „Dinosaur”, „Runaway Bride”, „The Sixth Sense”, „A Perfect Murder”, „Dante’s Peak” (do spółki z Johnem Frizzelem), „My Best Friend’s Wedding”, „Primal Fear”, „Space Jam”, „Outbreak”, „Waterworld”, „Dave”, „The Fugitive” i aż 11 tych nagród za serial „ER”; 

– BMI Film Music Award za „Pretty Woman”; 

– Emmy za temat do „Gideon’s Crossing” i nominacja za seriale „ER” i „Men”;

– nominacja do Oscara za partytury „The Prince of Tides”, „The Fugitive”, „My Best Friend’s Wedding” i „The Village” oraz za piosenki do filmów „Junior” („Look What Love Has Done”) i „One Fine Day” („For the First Time”); 

– nominacje do Złotego Globu za „King Kong” oraz za piosenki do filmów „Junior” i „One Fine Day”;
– nominacja do Annie za „Dinosaur” i „Atlantis: The Lost Empire”;
– nominacja do Saturna za „Dinosaur” i „Batman Begins”;
– nominacja do Sierra Award (Las Vegas Film Critics Society) za „Unbreakable”;
– nominacja do Online Film Critics Society Awards za „Signs”, „King Kong” i „Batman Begins”;
– nominacja do Golden Satellite za „Snow Falling on Cedars”;
– nominacja do Grammy za piosenkę do „One Fine Day”;
– nominacja do World Soundtrack Award za „Batman Begins” i piosenkę do „Atlantis: The Lost Empire” („Where the Dream Takes You”).

 Autor biografii: Mefisto

Linki:

http://www.james-newton-howard.muzykafilmowa.pl/
http://www.cinemusic.net/reviews/jnh2000/
http://www.ascap.com/filmtv/howard.html
http://www.ifiji.com/yumbo/howinfo.htm
http://www.james-newton-howard.com/
http://us.imdb.com/name/nm0006133/

---