Alan Silvestri należy do grona najbardziej rozchwytywanych współczesnych kompozytorów filmowych. Przez 30 lat swojej kariery pracował nad ponad 80 obrazami, z których przynajmniej kilkanaście stało się wielkimi przebojami kasowymi. Przez wiele lat jego wielką pasją był baseball. Jednak jeszcze jako 15-latek swoje zawodowe życie zdecydował się związać z muzyką. Przez dwa lata uczył się w szkole muzycznej – Boston Berklee College of Music. Jeszcze przed jej ukończeniem przeprowadził się do Las Vegas, gdzie zaczął pracować razem z Waynem Cochranem oraz zespołem C.C. Riders. Tam też chciał osiąść na stałe. Przypadek sprawił, iż wyjechał do Los Angeles. Miał pomóc swojej dziewczynie w przygotowaniach do nagrania albumu. Chociaż na miejscu okazało się, iż sprawa nie dojdzie do skutku, Silvestri otrzymał inną, całkowicie niespodziewaną propozycję. W hotelu, w którym się zatrzymał spotkał nominowanego do Oscara i Złotego Globu tekściarza i współpracownika Quincy Jonesa – Bradforda Craiga. Nowy znajomy zaproponował Silvestriemu napisanie muzyki do niewielkiej produkcji „The Doberman Gang” (1972). Film ten umożliwił młodemu kompozytorowi prace nad kolejnymi niezależnymi obrazami, m.in. „The Mack and his Pack” (1973), „Las Vegas Lady” (1976) oraz „The Amazing Dobermans” (1976).

Przełom przyszedł dopiero wraz z drugą polową lat 70., gdy Silvestri został zatrudniony do przygotowania oprawy muzycznej do jednego z najbardziej popularnych seriali tamtych lat – „Chips” (1977). Przez osoby współpracujące z nim nad tym programem Alan poznał Roberta Zemeckisa. Reżyser powierzył mu wtedy opracowanie ścieżki do przygodowego filmu „Miłość, szmaragd i krokodyl” (1984) z Michaelem Douglasem oraz Kathleen Turner w rolach głównych. W ten sposób rozpoczęła się trwająca do dziś przyjaźń i współpraca obu twórców. Razem zrealizowali filmy takie, jak trylogia „Powrotu do przyszłości” (1985, 1989, 1990), „Kto wrobił królika Rogera” (1988), „Ze śmiercią jej do twarzy” (1992), „Kontakt” (1997), „Co kryje prawda” (2000), „Cast Away. Poza światem” (2000) czy „Polar Express” (2004). Najbardziej nagrodzony z ich wspólnych obrazów, „Forrest Gump” (1994) przyniósł samemu Silvestriemu nominacje do Oscara oraz Złotego Globu.

Równie owocna okazała się także współpraca artysty z innymi filmowcami. Szybko stal się on jednym z najbardziej poszukiwanych kompozytorów w Hollywood. Przyczynił się do sukcesów takich filmów, jak „Otchłań” (1989) Jamesa Camerona, „Bodygourd” (1992) Micka Jacksona oraz „Czego pragną kobiety” (2000) Nancy Meyers. Wśród obrazów, do których muzykę przygotowywał znaleźć można westerny („Szybcy i martwi”, 1995), komedie („Ojciec narzeczonej”, 1991, „Richie milioner”, 1994, „Sierżant Bilko”, 1996), thrillery („Uwikłany”, 2000), filmy katastroficzne („Wulkan”, 1997). W 1995 r. w USA została wydana kompilacyjna płyta z fragmentami jego najważniejszych kompozycji – „Voyages: The Film Music Journeys of Alan Silvestri”.

Kompozycje tego twórcy to niemal zawsze dzieła niezwykle złożone i skomplikowane muzycznie. Wykształcenie Alana pozwala mu na liczne eksperymenty tonacyjne wspomagane często nowoczesnymi formami opartymi o chóry i elektronikę.