Klaus Badelt stawiał pierwsze kroki w muzyce filmowej jeszcze w swoim rodzimym kraju, Niemczech. Najpierw był producentem płyt takich artystów jak Harald Juhnke, Chaka Khan, czy Jocelyn Brown, a później pisał ją do filmów (przeważnie telewizyjnych) i reklam. Kompozytor nadal bardzo chętnie współpracuje z niemieckimi stacjami telewizyjnymi, RTL i ZDF.

W 1998 otrzymał ogromną szansę, jaką była propozycja współpracy, którą zaoferował mu sam Hans Zimmer. Twórca oscarowego score’u do „Króla Lwa” sprowadził go do swojej grupy Media Ventures mieszczącej się w Santa Monica, zrzeszającej takie osobistości branży jak John Powell, Harry Gregson-Williams, czy Mark Mancina. Wraz z przeprowadzką do Los Angeles, Badelta czekała szkoła, która odcisnęła swoje piętno na jego twórczości na wiele lat. Z początku, aż do roku 2002, jego praca ograniczała się do „additional music”, co można rozumieć jako zwykłe wyręczanie głównego kompozytora. Zajmował się aranżacjami, samplowaniem i pisaniem tematów pobocznych. Poza tym, że przez te lata przejął pewne elementy stylu charakterystyczne dla tej grupy, zdobył także cenne doświadczenie i możliwość pochwalenia się niemałym wkładem w takie ścieżki dźwiękowe jak „Gladiator”, „Pearl Harbor”, czy „Cienka czerwona linia”.

2002 rok przyniósł kolejny przełom w karierze Klausa. Po latach pracy w cieniu i dwóch filmach, gdzie dostał swoje miejsce w „music by” obok Zimmera („Obietnica” i „Niezwyciężony”), przyszedł czas na pracę całkowicie samodzielną. Dzięki „Wehikułowi czasu”, ten młody kompozytor zyskał status jednego z najlepiej obiecujących się twórców muzyki filmowej. Obok Johna Powella miał być najzdolniejszym dzieckiem MV. Pomimo zarzutów o brak oryginalności, krytyka była przekonana, że jest to jedna z najlepszych prac roku, a to był dopiero początek. Kolejne miesiące tegoż roku przyniosły partyturę do „Equilibrium”, która niestety nie została oficjalnie wydana, oraz „K-19” – wspaniały pokaz możliwości Badelta, który tym filmem udowodnił, że dramatyczny score nie stanowi dla niego problemu.

Kolejny rok był nie mniej udany. Twórca skomponował muzykę do komercyjnego sukcesu, jakim okazała się produkcja najbardziej dochodowego człowieka Hollywood – Jerry’ego Bruckheimera, „Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły”. Soundtrack zawiódł fanów emocjonującego Badelta, ale rozkochał w sobie miłośników muzyki filmowej, i co ciekawe, osoby które tym gatunkiem się nigdy nie interesowały. Zaowocowało to niezwykłą sławą, dzięki której Badelt jest teraz jednym z najbardziej rozchwytywanych nazwisk branży, oraz niespodziewanym sukcesem kasowym płyty na całym świecie. Niestety, w cieniu „Piratów…” pozostała inna praca tego roku, „Ned Kelly”, uważana przez wielu za najdojrzalsze dokonanie w twórczości Niemca.

Niestety, 2004 rok, nie był już tak łaskawy. Napisał muzykę do katastrofalnie beznadziejnego filmu „Kobieta-Kot”, która notabene także zebrała krytyczne opinie. W ten sposób, Badelt dołączył do grupy kompozytorów, którzy równie często, co komplementy, zbierają baty. Jego muzyka charakteryzuje się przede wszystkim brakiem własnego języka, którego najwyraźniej jeszcze poszukuje. Co jest zauważalne także w filmie z początku 2005 roku, kiedy do kin trafił „Constantine” z raczej przeciętną ścieżką napisaną z Brianem Tylerem. Jego koniec zdaje się jednak odmienił słabą, półtoraroczną passę. Wydana została partytura do filmu, „Przysięga”, która została bardzo pozytywnie przyjęta.

W ostatnim czasie, Klaus Badelt napisał i nagrał muzykę do filmów „Ultraviolet” i „16 Blocks”, jednak żadna z wytwórni nie kwapi się aby je wydać. Taki los najpewniej nie spotka kolejnej jego ścieżki dźwiękowej jaką będzie „Miami Vice” Michaela Manna.

Autor biografii: Jakub Kośla