Jedną z najbardziej rozczarowujących cech współczesnej muzyki filmowej jest jej przewidywalność. Znając gatunek filmu można bowiem w większości przypadków bez problemu odgadnąć charakter ścieżki dźwiękowej. Kino sensacyjne należy do najbardziej przewidywalnych obszarów muzyki filmowej, który wręcz poraża ilością szablonów i bezmyślnych kalek. Trudno znaleźć kompozytorów, którzy potrafią stworzyć świeżą i niebanalną ilustrację filmu akcji, zwłaszcza kiedy tryumfy święcą takie nazwiska jak Djawadi, Jablonsky czy Tyler. W tym temacie niewiele nowego potrafił powiedzieć też John Murphy, który swoim ostatnim dziełem – "Armored" – powiększa grono bezkształtnych i anonimowych ścieżek dźwiękowych.

Film opowiada o grupie ochroniarzy zamierzających okraść konwój z grubymi pieniędzmi, który sami powinni zabezpieczać. Kiedy świadkiem ich oszustwa staje się przypadkowy bezdomny, cały plan bierze w łeb, a najmłodszy z ochraniarzy buntuje się przeciw bardziej doświadczonym i zdeterminowanym kolegom. "Armored" to twarde kino akcji, z którego testosteron wylewa się litrami, tylko nieznacznie ustępując ilości sztucznej krwi. I to właśnie na tym banalnym kluczu oparta jest cała ścieżka dźwiękowa. Wykorzystując najprostsze metody podnosi ona poziom adrenaliny we krwi, napędza film i stara się przedrzeć przez ścianę efektów dźwiękowych – strzałów, pisku opon i zgrzytu metalu. John Murphy zdaje się kierować niezbyt wysublimowaną zasadą: więcej, głośniej, mocniej.

W filmie dominują zatem ostre gitary elektryczne, głośne perkusjonalia i dudniąca elektronika. Jedynie kompozycje otwierające i zamykające album stanową odpoczynek od bezkształtnego jazgotu całej reszty. W tych dwóch utworach można nawet doszukać się prostego tematu, który mógłby muzycznie identyfikować film. "Morning" jest też dobrym przykładem stylu Johna Murphy, który przypomina, że to właśnie ten kompozytor odpowiedzialny jest za "Miami Vice" i "28 dni później". Można się tutaj doszukiwać inspiracji twórczością Massive Attack – ciężkie brzmienie elektroniki, perkusja i smyczki tworzą zaiste masywną konstrukcję, która ma w sobie nawet nieco magnetyzmu. To chyba jedyny fragment tej ścieżki dźwiękowej, który nie uszkodzi bardziej wrażliwego ucha.

Cała reszta muzyki w "Armored" to przede wszystkim akcja – ciężka, drapieżna i głośna. Odróżnienie od siebie kolejnych utworów graniczy z cudem. Można odnieść wrażenie, że jedyny pomysł na kształt całości to ostre, męskie szarpanie drutów. Hipnotyczny rytm dyktowany masywną elektroniką jest jedynym elementem tej muzyki, który porządkuje całość. Gitary poddają się temu powolnemu pulsowi, potęgując wrażenie ociężałości i męskości. Niestety w filmie taka ścieżka dźwiękowa zdaje egzamin w różny sposób. Pulsując nieustannie z podobnym natężeniem nie oddaje dramatyzmu scen akcji, często nie reagując wręcz na najbardziej spektakularne wydarzenia. Muzyka po prostu jest i robi hałas. Świetnym tego przykładem jest scena pościgu dwóch opancerzonych furgonetek, która mimo kilku zwrotów akcji, muzycznie jest monotonna do bólu. Podobnych fragmentów w filmie jest niestety więcej.

Niewiele jest osób, którym warto by polecić soundtrack z "Armored". To ciężka i mało ambitna muzyka, która nie wyróżnia się niczym szczególnym. Kreuje duszną, ciężka atmosferę, która ukierukowuje film w stronę typowo męskiego, twardego kina. Bez skruchy można ją postawić na jednej półce z ostatnimi dokonaniami Briana Tylera czy Ramina Djawadi. W minimalnym stopniu spełnia swoją funkcję w filmie, niewiele oferując poza nim. Sprawia wrażenie napisanej w dwa tygodnie, niezbyt przemyślanej i opartej wyłącznie na intuicji kompozytora. To zdecydowanie za mało żeby, choćby za kilka miesięcy, ktokolwiek pamiętał o "Armored". Dlatego spokojnie można sobie podarować jej lekturę.