The Chłopaki powrócili, ale tym razem sami są ścigani przez superbohaterów pod wodzą Homelandera. W ekipie dochodzi do roszady i pojawia się walcząca o przywództwo Stormfront. Jednak ton poprzedniej serii zostaje zachowany, czyli nadal jest to satyra na świat superbohaterski, polana bardzo czarnym humorem oraz wiadrami krwi. Wszystko znowu kończy się cliffhangerem i niby happy endem dla naszych bohaterów. Ale nie łudźmy się, to cisza przed burzą, która pojawi się w serii trzeciej.

A czy doszło do jakiegoś przełomu na polu muzycznym? Na stołku kompozytora nadal przebywa Christopher Lennertz, który także zalicza cameo w tym sezonie. Zachowano też styl symfoniczno-podniosły á la Hans Zimmer, a punkowo-rockową młóckę złagodzono. Niby wydaje się, że mamy progres, ale... może po kolei.

W score wpleciono dwie piosenki. Pierwszą jest „Never Truly Vanish”, która towarzyszy pogrzebowi herosa Vanisha, który był... niewidzialny. Utwór jest odpowiednio podniosły (smyczki, fortepian) i w bardzo popowym tonie, z tak poważnym tekstem, że ciężko się nie zaśmiać. Także wokal Erin Moriarty (Starlight) dodaje sporo do zgrywy. Druga piosenka to rapowane i chwytliwe „Faster” od Jesse’ego T. Ushera (A-Train). Oba utwory dają masę frajdy, będąc najmocniejszym punktem ścieżki dźwiękowej.

Reszta albumu to w większości action i underscore sprawdzający się całkiem solidnie na ekranie. Zdominowany albo przez agresywne wejścia gitary elektrycznej („Her Brother”) lub popisy smyczkowo-perkusyjne (nerwowe i marszowe „Break Every Bone”), ewentualnie wolne, zniekształcone dźwięki i stonowane smyczki („Standoff”, quasi-kołysankowe „Father and Son”, niepokojące „A Billion Dollar Liabillity” z mocnym solo skrzypiec). Jasne, czasem pojawi się coś bardziej energetycznego oraz zwyczajnie fajnego (krótkie, lecz przebojowe „Meeting Blindspot”, gitarowe „Fake News” czy stanowiące popis skrzypiec „Hoelander in Hallway”). Jednak te fragmenty są tylko małymi promykami w powtarzającym się stylu poprzedniej serii, czyli Daniel Pemberton mode („Halloween Store” mocno inspirowane „Królem Arturem”).

Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że brzmi to wszystko troszkę lepiej. Takim przykładem może być pulsujące, rozpędzone „Sharks!”, lecz wiele długich oraz powolnych utworów ma swoje drobne, bardziej zapadające w pamięć momenty. Choć najlepiej sobie radzą niby-heroiczne, ale z pewnym przymrużeniem oka wejścia, jak w „Real Action” czy na początku „Church of the Collective” zmieniającym w połowie ton na ciepłe brzmienie gitary.

Nie zmienia to jednak faktu, że drugi sezon „The Boys” jest powolnym progresem. Zdecydowanie bardziej przystępnie wydanym (niecała godzina), ale treściowo niewiele ma do zaoferowania. Ciągle brakuje tutaj własnej tożsamości, a krótszy czas tylko troszeczkę pomaga przy słuchaniu. Ode mnie bardzo naciągana trójka – jeszcze się łudzę, że w następnej serii dojdzie do przełamania. Czy tak się stanie? Czas pokaże.

Autor recenzji: Radosław Ostrowski

Przeczytaj także:

recenzja sezonu 1

CD 1

01.

Never Truly Vanish – Erin Moriarty

02.

Her Brother

03.

Break Every Bone

04.

Faster – Jessie T. Usher & Aimee Proal

05.

Standoff

06.

Father and Son

07.

Meeting Blindspot

08.

A Billion Dollar Liabillity

09.

Fake News

10.

Homelander in Hallway

11.

Rebecca’s Drive

12.

Pitch

13.

Halloween Store

14.

Brother and Sister

15.

Don’t Lie to Me

16.

Sharks!

17.

Flame On

18.

Helicopter Attack

19.

Red Cross Center

20.

Explosion and Black Noir Faceoff

21.

Back to the Cabin

22.

Black Noir on Roof

23.

Real Action

24.

Still on the Roof

25.

Elewator

26.

Church of the Collective

27.

I Heard the Goldfish

28.

Light Up the Room

29.

Cindy

30.

He’s OD’ing

31.

Let Them Go