Nazwisko Cheta Bakera fanom jazzu mówi bardzo wiele, a jego zwichrowana biografia pełna narkotyków w tle i genialnych kompozycji zasługiwała na film. W końcu w 2016 roku powstało dzieło „Born to be Blue”, opowiadające o przełomowym roku 1966, kiedy to po stracie części uzębienia oraz wsparciu pewnej kobiety, Baker (życiowa rola Ethana Hawke’a) powoli zaczyna wracać do tworzenia muzyki i próbuje pokonać swoją drugą miłość – heroinę.

Reżyser filmu, Robert Budreau, postanowił nie korzystać z oryginalnej muzyki Bakera. Nie sięgnął po gotowe nagrania z tymi utworami, tylko zatrudnił pianistę jazzowego, Davida Braida, oraz trębacza, Kevina Turcotte’a, do stworzenia zbliżonych do pierwowzorów utworów towarzyszących i związanych z dorobkiem "Jamesa Deana jazzu". Muszę przyznać, że jest to głównie bardzo eleganckie oraz stylowe brzmienie, godne epoki.

Błyszczy przede wszystkim trąbka, dodając zarówno odrobiny melancholii („My Funny Valentine” czy „Over the Rainbow”), jak i swoim urokiem pewną zwiewność („Let’s Get Lost” z cudnym wstępem fortepianowym). Ale największe wrażenie robi utwór tytułowy, w którym trąbka daje z siebie dosłownie wszystko.

Jednak panowie dodali też swoje własne kompozycje, idealnie współgrające z całą resztą. Nie brakuje im dynamiki (rozpędzone „Co-Opt” z duetem dętym oraz szybko nawijającą perkusją, czy zadziorne „Bowling Alley Boogie” z wiodącym fortepianem), jak i bardziej lirycznego oblicza, gdzie solistów wspiera cała orkiestra symfoniczna (melancholijne „Could Have Been”, wręcz poruszające „Once Away” z dramatycznym solo czy polane saksofonem „Blue Room”). Jest i lekko etniczne (meksykańskie) zabarwienie w ciepłym „Tequila Earworm”. Jedyną skazą w całym zestawie jest krótkie (za krótkie!) „A Small Room”.

Żeby było ciekawiej, dwa utwory śpiewane są przez samego Hawke’a. I trzeba przyznać, że aktor całkiem nieźle sobie radzi w tej roli. Może nie ma tak ciepłego wokalu jak Baker, jednak ta chropowatość idealnie oddaje stan psychiczny naszego bohatera, dodając mu nutę smutku. Zarówno w „My Funny Valentine”, jak i w pojawiającym się w finale „I’ve Never Been in Love Before” (moim zdaniem lepszym) aktor zwyczajnie "daje radę", wspierany dzielnie przez resztę zespołu.

Prawdziwą petardą jest tu natomiast kompozycja Charlesa Mingusa „Haitian Fight Song”. Zaczyna się od coraz bardziej nerwowych dźwięków kontrabasu i nerwowego rytmu. Niby powoli się uspokaja, lecz im bardziej melodia się nasila, to do gry wchodzi perkusja oraz mocno rozedrgana trąbka z saksofonem. W końcu ta zaczyna dominować, choć bębny nie odpuszczają, a kolejne instrumenty stają się coraz bardziej agresywne. Po dwóch minutach wszystko zaczyna się krystalizować – przyspiesza, zwalnia i niespodziewanie atakuje słuchacza. W końcu to walka, a trąbka z fortepianem wchodzą w niebezpieczny taniec z bombardującą uszy perkusją. Powoli każdy muzyk przejmuje kontrolę nad poszczególnym fragmentem, dając prawdziwy popis. To nie jest jedyny utwór nie napisany przez Braida, ale najbardziej widowiskowy. A piosenka „Go Down Sunshine” nadaje całości delikatnego blasku.

„Born to be Blue” może wydawać się typową składanką, jednak wariacje Braida na tematy Bakera potrafią zaintrygować. To z jednej strony elegancki, bardzo stylowy jazz, niepozbawiony dynamiki, jak i bardziej lirycznych fragmentów, oddających klimat epoki, skutecznie budowanej na ekranie. Pozycja dobra nie tylko dla fanów muzyki jazzowej.

Autor recenzji: Radosław Ostrowski

CD 1

01.

My Funny Valentine – Ethan Hawke

02.

Over The Rainbow

03.

Let’s Get Lost

04.

Ko-Opt

05.

Could Have Been

06.

I’ve Never Been In Love Before – Ethan Hawke

07.

Once Away

08.

Blue Room

09.

Haitian Fight Song – Charles Mingus

10.

Bowling Alley Boogie

11.

Go Down Sunshine – Odetta

12.

Tequila Earworm

13.

A Small Hotel

14.

Born To Be Blue