
Cité des Enfants Perdus, La (City of Lost Children, The) |
data publikacji: 12/05/2015 |
Miasto zaginionych dzieci
"...magicznie i nieszablonowo..."
Kompozytor: Angelo Badalamenti
Rok produkcji: 1994 / 1995 / 1996
Wytwórnia: East West / Point Music / Polygram
Czas trwania: 50:08 min.
Jean-Pierre Jeunet kojarzy się z pokręconym, lekko surrealistycznym kinem, wypełnionym galerią ekscentrycznych postaci. Nie inaczej jest z jego drugim (i ostatnim) filmem zrealizowanym wraz z Markiem Caro. „Miasto zaginionych dzieci” porywa typową dla Jeuneta warstwą wizualną oraz specyficznym klimatem. Plusem jest także muzyka.
I tutaj zaskoczenie, gdyż autorem jest Angelo Badalementi – kojarzony głównie z produkcji Davida Lyncha. Ale to skojarzenie równie dobrze pasuje do „Miasta...” – pełnej mroku, tajemnicy i odrobinę ponurej produkcji. To wszystko słychać już na samym początku, gdy dostajemy trzy melodie tematy w jeden utwór. „Marcello” jest krótką melodią katarynkową, która powoli staje się smyczkowym walcem – motyw ten jest zapowiedzią śmierci (pojawia sie m.in. w „L'execution”). Potem pojawia się finałowa piosenka Marianne Faithful, która następnie przechodzi w temat przewodni z przepięknymi smyczkami. Melancholijna, chwytająca za gardło, z charakterystycznym głosem wokalistki zostaje w pamięci na długo. Nie bez powodu jest ten utwór określany najsmutniejszą piosenką filmową.
Dalej jest równie magicznie i nieszablonowo, ale też niechronologicznie wobec wydarzeń filmowych. Czarującym można nazwać temat Irvina – trzymanego w akwarium mózgu. Elektronika imitująca dzwonki i cymbałki tworzą razem specyficzną aurę, którą podchwycają smyczki. Nie brakuje też ciekawych ubarwień, jak delikatna harfa, orientalne smyczki oraz klarnet w „Opium Prince” lub powolne „Le Ra... Radiateur”, zbudowanym w całości na fletach. Albo w towarzyszącej scenie snu melodyjce z pozytywki („Le Voyage du Reve”). Żalem naznaczony jest również temat dziewczynki Miette z bardzo poruszającym klarnetem oraz silną gra smyczków, a także motyw Kranka (złowrogi walc).
Nie mogło zabraknąć jednak i dramatyczniejszych momentów – takie jest „Les Puces” z elektroniczno-marszową perkusją, czy „La foire” z zapętlonymi smyczkami, dynamicznym fortepianem oraz klarnetem i mocnymi uderzeniami perkusji. Poza ekranem te kompozycje brzmią równie zjadliwie, jak w filmie, co jest również zasługą aranżacji. Podobnie jest z końcowym „Final”, gdzie powolna gra harfy zostaje nagle przytłoczona ciężkimi smyczkami, które wraz z kotłami atakują nas do samego końca. I brzmi to świetnie.
Badalamenti pokazuje tutaj troszkę inną twarz – oferuje większą ilość liryki i zadumy, aniżeli mroku. Jednak w pokręconym świecie Jeuneta odnajduje sie jak ryba w wodzie. Piękna muzyka, która idealnie współgra z ekranowymi wydarzeniami (akurat w przypadku tego kompozytora to standard). Także wydanie płytowe jest bez zarzutu. Stąd mocna czwórka.
CD 1
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
01. | Generique (a. Marcello, b. Who Will Take My Dreams Away – Marianne Faithful, c. Theme de La Cite des Enfants Perdus) |
![]() ![]() ![]() ![]() |
02. | L'Anniversaire d'Irvin |
![]() ![]() ![]() |
03. | Les Enfants Sauvent One |
![]() ![]() ![]() ![]() |
04. | Mort de la Pieuvre |
![]() ![]() ![]() ![]() |
05. | Opium Prince |
![]() ![]() ![]() ![]() |
06. | Le Ra... Radiateur |
![]() ![]() ![]() |
07. | La Cle de la Victoire |
![]() ![]() ![]() ![]() |
08. | Le Voyage du Reve |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
09. | Miette |
![]() ![]() ![]() ![]() |
10. | L'execution |
![]() ![]() ![]() |
11. | Les Puces |
![]() ![]() ![]() ![]() |
12. | La Foire |
![]() ![]() ![]() ![]() |
13. | Cerises Pour un Diner a Deux |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
14. | Krank... |
![]() ![]() ![]() ![]() |
15. | Final |
![]() ![]() ![]() ![]() |
16. | Theme - La Cite des Enfants Perdus |
Komentarze
Obecnie brak komentarzy.
Dodaj komentarz