Bruce Lee – był taki moment, że niemal każdy młodzik po obejrzeniu filmu z nim, chciał zostać karateką. Status herosa popkultury przyniosło mu, pokazane już pośmiertnie, „Wejście smoka”. Historia jest prosta, jak konstrukcja cepa i służy jedynie temu, by Bruce pokazał swoje umiejętności posługiwania się obydwoma kończynami oraz nunchaku. Ten film to już legenda – podobnie zresztą, jak ścieżka dźwiękowa.

Przyniosła ona nieśmiertelność jej autorowi – Argentyńczykowi, Lalo Schifrinowi, przyćmiewając jego wcześniejsze dzieła, jak „Bullitt” czy „Brudny Harry”. Kompozytor postanowił połączyć świat Zachodu (popowa, jazzująco-funkowa melodyka) ze Wschodem (etniczne instrumentarium) i ta mieszanka sprawdza się na ekranie bez zarzutu. Efekty słychać już na samym początku „Prologue”, gdzie do potężnych dęciaków oraz powolnego fortepianu dołączają popisy perkusji, kotły i cymbałów.

Esencją ścieżki jest pamiętne „Main Title” – jeden z najbardziej rozpoznawalnych utworów w historii kina. Funkowa gitara i organy Hammonda zmieszane z ‘rozciągniętymi’ dęciakami i szybkimi smyczkami. Ta mieszanina będzie nam towarzyszyć do samego końca, tworząc klimatyczny, intrygujący koktajl. Przeplatanka etniki oraz underscore’u najmocniej słyszalna jest w „Sampans and Flashbacks”, w którym poznajemy przeszłość głównych bohaterów. Jazzowe perkusjonalia i łagodna gitara elektryczna miesza się z mocnymi wejściami dęciaków i fletów. Schifrin dobrze buduje nastrój w wyciszonych momentach (lekki i etniczny „The Banquet” czy „Headset Jazz”) i nielicznych przykładach liryki (saksofon wpleciony w „Han’s Island”, delikatny flet w „The Gentle Softness”).

Ale, jak w każdym filmie akcji, nie może także zabraknąć action score’u. Skupiony jest on głównie wokół melodii z tematu przewodniego, granej w wolniejszym tempie (m.in. szpiegowski „Into the Night” z rytmicznym basem i plumkającym wibrafonem), gwałtownych partiach skrzypiec (dramatyczne „Su-Lin”) oraz typowo jazzowych wejściach (druga część „Bamboo Birdcage”). Pojawiają się też mniej przyjemne w odsłuchu momenty, jak perkusyjne „Goodbye, Ohara” z wyjątkowo wolną grą pozostałych instrumentów (smyczki, klawisze, dęciaki, kotły), czy ślamazarne „Han’s Cruelty”.

Najlepsze dostajemy jednak na sam koniec. „The Big Battle” to dynamiczne i opierające się na funkowej gitarze, szybkiej perkusji oraz kapitalnych dęciakach zmieszanych z bębenkami granie. Z kolei „Broken Mirrors” to muzyka z ikonicznych scen z lustrami – niepokojąco wolne brzmienie drobnych perkusjonaliów, fletów, cymbałków i fortepianu tworzy gęsty klimat, w połowie którego odzywa się popowa nuta z chwytliwym basem, podkreślająca napięcie. Sam finał to natomiast przeróbka tematu głównego w „End Titles”, w którym błyszczą dęciaki oraz smyczki. Dodatkowo są też dwie wersje bonusowe tej melodii – z wrzaskami karateków oraz w nieco innym tempie i alternatywnej aranżacji.

„Wejście smoka” to dziś ikoniczna ścieżka, która przyniosła Schifrinowi wielką popularność i pomogła w późniejszej karierze (to dzięki niej Brett Ratner zatrudnił maestro do serii „Godziny szczytu”). Miks dalekiego Wschodu ze światem Zachodu okazał się znakomitym koktajlem, który nawet po wielu latach smakuje znakomicie. A rozszerzone wydanie Aleph Records – od poprzednich bogatsze o blisko pół godziny materiału – jest wielce satysfakcjonujące. Co za tym idzie, finalna ocena może być tylko jedna.

Autor recenzji: Radosław Ostrowski

CD 1

01.

Prologue: The First Fight

02.

Main Titles

03.

Su-Lin (The Monk)

04.

Sampans and Flashbacks

05.

Han’s Island

06.

The Banquet

07.

Headset Jazz

08.

The Gentle Softness

09.

Into the Night

10.

Goodbye Oharaa

11.

Bamboo Birdcage

12.

Han’s Cruelty

13.

The Human Fly

14.

The Big Battle

15.

Broken Mirrors

16.

End Titles

17.

Theme from Enter the Dragon

18.

Main Titles (Alternate)