Mikołaj Kopernik to jedna z najważniejszych postaci w historii Polski. Nic dziwnego, że postanowiono nakręcić o nim film… animowany. Niestety, postanowili ją opowiedzieć polscy rysownicy z legendarnego Studia Filmów Rysunkowych z Bielska-Białej. Efekt był mocno rozczarowujący: archaiczna animacja, nudne dialogi i schematyczna fabuła zniechęciły widownię, która kompletnie odpuściła sobie tą produkcję. Lecz posiada ona jeden bardzo mocny atut (poza dubbingiem), a mianowicie warstwę muzyczną.

I teraz zaczyna się najciekawsze, bo muzyka ta została wydana na płycie kompaktowej. Z powodu dość skromnego budżetu doszło do tego… w USA, w La-La Land Records – jednej z najważniejszych wytwórni zajmujących się muzyka filmową. Doszło do tego, dzięki staraniom portalu Soundtracks.pl, co jest wielkim sukcesem. Autorem ilustracji jest natomiast, próbujący (chyba z powodzeniem) podbić Hollywood, Abel Korzeniowski.

I tu kolejna niespodzianka, gdyż jest to praca bardzo epicka, zrobiona z niespotykanym w naszym kraju rozmachem w iście hollywoodzkim stylu. Jest duża orkiestra, chór, masa bogactwa dźwiękowego. W otwierającym całość prologu dostajemy bardzo dynamiczne fanfary. A dalej jest jeszcze ciekawiej – od przepychu tematycznego, aranżacyjnego oraz melodycznego czuć renesansowy klimat epoki (dzięki cymbałkom, harfie, dzwonom i klawesynowi), a jednocześnie duże inspiracje klasykami muzyki filmowej, jak John Williams („Prologue”), James Horner (wokaliza z „Prophecy” bardzo przypomina „Piękny umysł”), Danny’ego Elfmana (lekko góralski „A Thief” z szybkim basem i płynną gra smyczków), Hansa Zimmera (rozciągnięte dęciaki w „Aquarius”, z pięknie wplecionym tematem przewodnim) czy Alexandre’a Desplata (liryczny „Anna i Volder” z bardzo pięknymi cymbałkami, klarnetem i dzwoneczkami).

Mimo naprawdę sporej roli poszczególnych instrumentów, nie ma poczucia przesytu czy nadmiaru dźwięków. Wszystko jest tutaj na swoim miejscu i czaruje prawdziwą magią, którą w ostatnim czasie wydaje się trudno spotkać na soundtrackach. Nie zabrakło też odrobiny humoru i krzty mroku. Za to pierwsze odpowiada m.in. „Forbidden Book” (taneczne fagoty oraz akordeon i klawesyn) i „Ghosts” (ponure smyczki oraz rytmicznie klarnety złączone z dzwonkami). Mrok jest bardziej widoczny w „The Hunting Dogs” – mieszance zimmerowskich dęciaków oraz szybkich smyczków zgranych z cymbałkami, zwiastującymi niebezpieczeństwo, którego nawet chór nie jest w stanie uspokoić; a także w „The Philosopher’s Stone” (druga połowa z marszową perkusją, dęciakami oraz smyczkami) i „Jubilee”, które przypomina nieco dokonania Basila Poledourisa (trąbki!).

Na wielki finał dostajemy dwie kompozycje z chórami, jako wiodącymi ‘instrumentami’. Najpierw jest śpiewne „He Who Stopped the Sun” wykonywane po łacinie, z towarzyszącymi ‘dworskimi’ dęciakami oraz powtórzenie tematu przewodniego w „Scholars” z pięknymi wokalizami w tle.

Najciekawsze jest to, że „Gwiazda Kopernika” kapitalnie funkcjonuje bez znajomości filmowego pierwowzoru. Może nie jest to nic zaskakującego, ale Korzeniowskiemu udało się ożywić stare schematy i wzorce, które jeszcze dwadzieścia lat temu były standardami w pisaniu muzyki filmowej. To po prostu wielka, pełnoorkiestrowa oprawa godna w zasadzie każdej superprodukcji. I nie ośmielę się stwierdzić, że to opus magnum Polaka, zasługujące na najwyższe noty i uznanie – tak jak odkrycie Kopernika.

Autor recenzji: Radosław Ostrowski

CD 1

01.

Prologue

02.

To the Stars

03.

Prophecy

04.

Lands Far Away

05.

A Thief

06.

Breaking Free

07.

Aquarius

08.

Anna and Volder

09.

Ghosts

10.

Sour Apples

11.

The Hunting Dogs

12.

The Bull’s Eye

13.

Medic

14.

Snakes

15.

Forbidden Book

16.

The Philosopher’s Stone

17.

Faustus

18.

Jubilee

19.

He Who Stopped the Sun

20.

Scholars